gloeien onder haar natte haar, de regen druipt langs haar gezicht, ze schreeuwt over de breinaalden en vastgebonden worden achter op een brommer die over hobbelige wegen moet rijden. Over de hypokrisie van de katholieke heren die zelf nooit zullen weten wat het is om als meisje al je toekomstperspektieven op te moeten geven vanwege een ongewenst kind.
In de verte Anna, met een vreemde blauwe muts. Veraf. Ik kan me haast niet meer voorstellen dat dat de Anna is om wie ik zo'n pijn heb gehad. Die vreemde vrouw met haar ronde gezicht.
's Nachts in de tent droom ik dat ik zwanger ben, niet van Hans, maar van de laatste man die ooit nog met me wilde trouwen. Kollega van Ton, maar van een andere partij. Ik vond hem aardig hoewel we duidelijk ruzie zouden krijgen zogauw we over politiek zouden praten. Te veel een sociaal-demokraat. Hij wou een kind. Kende me nog uit de tijd dat Armin klein was en hij getrouwd. En op een of andere manier had het zich in zijn hoofd vastgezet, dat hij een vader zou willen zijn voor Armin, een kind met me zou willen maken. Verbijsterd toen ik hem vertelde over Ton - ik dacht dat er in de politieke wereld zoveel werd geroddeld dat hij het zeker zou weten. Ik vertelde hem dat ik per definitie niet huwbaar was. Dat ik nooit meer een huisvrouw wilde zijn. Nooit de echtgenote van een politikus zou willen worden, kijk maar naar Anna. En dat kinderen krijgen er niet meer in zat voor me. Niet de hele toestand nog eens overnieuw, loodzware verantwoordelijkheid die ik getrouwd of ongetrouwd toch voor het grootste deel alleen zou moeten dragen.
Maar ik droom van hem, 's nachts. Een deal die zo simpel lijkt. Ik krijg het kind, voor hem. Ik stap uit de taxi, de baby een meisje dat Sara heet in een geel dekentje, en ik bel bij hem aan. Hij is niet verbaasd maar ik zie tranen in zijn ogen en ik spreek met hem af dat ik een dag in de week bij hem zal wonen om mijn dochter te zien. Simpel was het in mijn droom. Een goed gevoel om voor iemand een kind te maken die er zo graag een wil.
En als ik wakker ben en nadenk lijkt het niet eens zo absurd. Waarom zou het niet kunnen? Waarom moeten mensen in stellen van twee bij elkaar wonen? Waarom zou ik vijftien jaar lang de helft van mezelf moeten opgeven om een kind te krijgen? Waarom zou
Auteursrechtelijk beschermd