Het eensaem tortel-duyfken rustende op den aenghenaemen rooselaer gheplant in't hemels lust-hofken
(1694)–Catharina van der Meulen–
Auteursrechtvrij
[pagina 182]
| |
Heeft Pilagia gewoont,
En haer ijdelheydt verthoont,
Door lichtveerdigheydt der kleeren,
Om de wereldt te vereeren,
Draegende eene Carcante,
Van seer schoone Diamante:
Sy gonck met het hooft ontdeckt,
En den hals lanck uyt-gestreckt,
d'Ooghen draelden over al,
Sijnde claerder dan Cristal:
Dese waeren Duyvels netten,
Ende vuycken die hy setten,
Daer den geylen Mensch gevangen,
Die haer aensach in bleef hangen;
Haeren geur drongh door de lucht,
Als sy eens met groot gerucht
Quam voor by de Kercke, waer
Dat acht Bisschoppen te gaer,
| |
[pagina 183]
| |
Saghen rijden dese vuyle
Courtisaen, op eene muyle,
Vergeselschapt met een schaere,
Van dienst-maeghden, en dienaeren.
De Prelaeten saemen daer,
Keerden hun gesicht van haer,
Nonnus met een droeve mien
Heeftse alleen naer ghesien,
Soo lanck, als 't sijn oogen droegen,
Wanneer dat hy door misnoegen,
Tot de ander in die steden
Sprack dees wel-bedachte reden:
Ick ghelove, Broeders trouw,
Dat ons Heere dese Vrouw
In sijn Oordeel stellen sal,
Tot beschaemtheydt van ons al;
VVant sy meer sorgh komt te draeghen,
Om de Menschen te behaegen,
| |
[pagina 184]
| |
Als wy hoofden van de Kercken
Doen voor Godt met goede wercken:
Waer is onse neerstigheydt
In den dienst ons op-geleyt?
Ons gebedt, ons liefde tot
Onsen naesten, en tot Godt,
Met patientie te lijden,
In vervolgingh te verblijden,
De on-wetende te leeren,
En de sondaers te bekeeren?
Wie kan segghen, hoe veel tijdt
Dat dit wereldts Kint verslijt,
In te stellen al 't cieraet
Van het Lichaem op sijn maet?
Om haer aensicht te blancketten,
En te wesen in Baletten,
Sy verwacht noch duyvels loone,
Wy een glorieuse Croone.
| |
[pagina 185]
| |
Op den Sondagh, die quam aen,
Dede Nonnus een vermaen
Van de strengh rechtveerdigheydt,
Die Godt naermaels heeft bereyt,
Om te straffen onse sonden,
Maer dat door sijn dierbaer wonden
Was bermhertigheydt te hopen,
Voor de gen' die tot hem loopen.
Dit heeft hy met sulcken kracht
In 't Sermoon daer voort-gebracht,
Dat een jeder sucht, en steent,
En sijn misdaeden beweent:
Onder and're dese Vrouwe
Thoonden oock seer grooten rouwe,
En viel neer voor Nonnus voeten,
Die nat maeckende uyt boeten.
Siet wat vruchten, dat hier doet,
Dese leeringh in 't gemoet
| |
[pagina 186]
| |
Van dit dertel Venus-wicht,
Want den Heer door 't Hemels licht
Haere ziele quam versaeden,
Met het water der genaeden,
Dat van stonden aen uyt-blusten,
D'on-gheregelde wellusten.
Sy versocht met diep ootmoet
In het badt van Christi Bloedt
Door den Doop haer suyverheydt,
Sijnde vol on-reynigheydt,
Die Pelagia ontfanghen
Heeft van Nonnus met verlangen,
Maer om 't G'loof wel te verstane,
Gonck naer 't huys van een Romane.
Doen brocht sy in 't openbaer,
By den Bisschop Nonnus daer,
Al haer silver, ende gout,
Die het ded' tot onderhoudt
| |
[pagina 187]
| |
Aen den armen ras uyt-deelen,
Met veel Peerlen en Juweelen,
Dat den vyant seer benijden,
Maer Godts Engelen verblijden.
Op den derden dach liet zy,
Al de slaeven los en vry,
Die haer hadden hier gedient,
En als een Meesters bemint;
Komende met soete traenen,
Dese minnelijck vermaenen,
Om hun selven te begeven
Tot de beternis van leven:
Als nu op den achtsten dagh,
Soo de nieuw gedoopte plach,
Haer wit kleet was afgedaen,
Is Pelagia ghegaen,
Sonder dat jemandt kost weten,
Naer den Bergh van Olyveten,
| |
[pagina 188]
| |
Daer sy vier jaer in Mans klede,
Swaere Penitenti' dede:
Desen tijdt bleef sy alleen,
In haer celle vol geween,
En met abstinenti' groot,
Leefden daer, tot dat de doodt
Haere ziele heeft ontbonden,
Die in ruste wordt gevonden
By de Heylighen hier boven,
Om Godt eeuwelijck te loven.
FINIS.
Eynde met dit volgende Lof-dicht. |
|