Het eensaem tortel-duyfken rustende op den aenghenaemen rooselaer gheplant in't hemels lust-hofken

[p. 151]

Liedeken, hoe aen de Siel door de tribulatie veel Goddelijcke gaeven ontdeckt worden.

Stemme: La volte. (ofte) Een eenigh, een heb ick vercoren.

ACh! Menschen vreest toch niet het lijden,
Dat ras voor by-gaet met den tijdt,
Maer in den druck wilt u verblijden,
Men krijght victori' naer den strijt,
Waer door ons hert van alle smert
Den Heer verlost, en dan uyt liefde puer
Geeft hy sy selven aen sijn Creatuer.

Dees wegen moeten wy passeeren,

Wie de not' kraeckt, de kerne vint,
Booght u natuer, wiltse verneren
In al het gen', dat gy bemint,
Alleen aensiet maer uwen niet,
Op dat den geest hier proeft de soetigheydt,

[p. 152]

 

Die Godt door tribulati' u toe-seyt.

 

Als Sampson van den wech af-scheyden,

 

Waer dat den wijngaert stont geplant,

 

Moest noch tot strijden hem bereyden.

 

Tegen den Leeuw seer triumphant,

 

Die hy ontmoet geheel verwoet,

 

Maer vont naer 't dooden eenen honingh-raet,

 

Die boven 't sap der druyven hem versaet.

 

Soo haest als Jacob quam te rusten

 

In Betel op den harden steen,

 

Daelt daer de leeder vol wellusten,

 

Die uyt den Hemel hem verscheen,

 

Waer op hy sach, dat neder lach

 

Den Heer door sijne tegenwoordigheyt,

 

Bekleet met glorie, en Majesteyt.

 

Wanneer dat Paulus had geleden

 

Seer veel hier om den Christen naem,

 

Sprack hy: ô Heer ick heb gestreden

[p. 153]

 

Den strijt, die u was aengenaem,

 

En wiert verneert, maer nu resteert

 

Aen my de croone van rechtveerdicheydt,

 

Die gy voor d'uytvercoren hebt bereyt.

FINIS.