Het eensaem tortel-duyfken rustende op den aenghenaemen rooselaer gheplant in't hemels lust-hofken

[p. 149]

Liedeken, ofte saemen-spraecke tusschen Godt, en de Siel.

Stemme: Komt lieve Bruydt laet ons eens samen gaen.

De Siel.

SYt gy gaen vluchten, minnelijcken Heer,
Die soo gemeynsaem met my waert wel eer
Door uwe soete tegenwoordigheydt?
Wat is de oorsaeck van het droef af-scheyt!
Komt toch, niet en verbeyt.

Christus.

Hoort, lieve Siel, het is tot u profijt,

Dat gy een weynighsken verlaeten sijt,
Te groot was al het sinnenlijck vermaeck,
Gy ruste wat te veel in dien smaeck
Van mijne soet aen-spraeck.

De Siel.

Sult gy aen my dan blijven on-bekent?

Hoe sal ick worden dit, ô Heer! gewent?

[p. 150]

 

Want door den lieffelijcken suyden wint

 

Wiert ick bestiert als een on-noosel kint,

 

Dat van u was bemint.

 

Christus.

 

Waert gy, ô Bruydt! op Thabors Bergh bly,

 

Gaet naer het Hofken nu oock wat met my,

 

Drinckt uyt den Kelck, die ick heb' gesmaeckt,

 

Eer ick in mijne glori' ben geraeckt,

 

En daer hier me naer haeckt.

 

De Siel.

 

Op dese reden moet ick swijgen stil,

 

Oft segghen: laet geschieden uwen wil;

 

En nemen van u Goddelijcke handt

 

Te gaen lanckx dien, oft den and'ren kant

 

Tot 't Hemels Vader-landt.

FINIS.