|
| |
Op het voorgaende.
WY zyn noch niet bevryd,, Van 't wrede oorlogs stael,
Al schenkt ons God een tyd,, Van groote vreugden prael,
Een tyd waer in men siet,, Veel tek'ne van victory
Van flik'ren en geschiet,, Van blydschap en van glory
Een tyd waer in ons komt,, Een blyde boodschap voort,
Waer in dat is gedomt,, Der broeders wreede moord,
En dat so monverwagt,, Heel buiten ons vermoeden
Wie hadde oit gedagt,, Dat so een scherpe roede
Van ons zou zyn gekeert,, O wonderlyk besluyt
Van die het al regeert,, Hoe trekt gy voor ons uit
Gy hebt ons doen gered,, O God der Goden Heren,
Als wy seer nauw bezet,, Ons nauwlyks konden weeren,
Te water en te land,, Om Noord Oost Zuid en West,
Was een soo sterk verband,, dat yder dee sijn best
Om ons te breeke af,, En tot geen volk te maken
Om dat Oranje 't graf,, te met soo sou genaken,
d'Oranje kleur die scheen,, By na als sonder glans
Men hoorden droef geween,, Van vrouwen en van mans
Den vyand trekt al in, en nam veel sterkes te den
| |
| |
Hy krygt een groot gewin, En scheurde onse lede
Hy moord, hy brand en blaekt, Hy schoffiert in ons Hof,
't Gekerm ten Hemel raekt, Doen quam God dalen of,
En gaf Oranje 't zwaerd, Hy trok met hem ten stryden,
En maekt hem hoog en waerd, Hy delgt die hem benyden,
Hy geeft hem groot geluk, Als eenen Ioshua,
Oranje's Vyands druk, Die volgt haer agter na,
Hy stryd hy jaegt en krenkt, En wint verscheide Forten,
O als men hier aen denkt! Men moet de lenden schorten,
En roepen 't is een werk, Waer door de Heer ons toont,
Dat hy ons kleine perk, Noch dez' mael heeft verschoont,
Wat staet ons nu te doen, Altyd te overleggen,
Te wezen op ons hoen, Te bidden en te zeggen,
Ontwaekt ziet op Gods hand, O Land daer God nog zaeyt,
Syn Woord, op dat u plant, Niet heel werd afgemaeyt,
Men heeft wel veel belooft, Wanneer de noot so drukten:
Dat yder was bedroeft, En tot de aerde bukten:
Maer och, eylaes! aenschout. Waer vind men dankbaarheid?
O doen men was benouwt, Doe heeft men veel geleid,
Wy sullen ons niet meer, Tot dwaesheid so begeeven,
| |
| |
Wilt ons doch lieve Heer, Behouden in dit leven
Men was geheel met drift, Genegen tot Gods huis
Met weenen en gesift, Soo trad men weder t'huis
Maar nu is 't soo gestelt, Men siet de oude sonden
Als doenden met gewelt, Men leeft weer ongebonden.
Men hilt, men drilt men leeft, Of noit en was gebeurt,
Waar is een mensch die heeft, Dit nog te regt betreurt,
Hoe kan men zoo een goet, Geheel uit 't harten bannen.
Als ons nu is ontmoet, Verlossing van tirannen,
Ten kan zoo niet bestaen, God heeft wel lang gewacht;
Eer hy ons quam te slaen, Nu handelt hy nog sagt
Indien wy hier niet wel, En komen aen te denken
Hy sal een naer gequel, In onse kroesen schenken,
Waer in hy ons den droes, Soo bitter maken zou,
Dat yder dese kroes, Sou vatten met benou,
Om daer den droes geheel, en al eens uit te halen
Men hoort al weer hoe veel, God straft en doet vermalen,
Door stormen en tempeest, Waer van wy wonder hooren,
Dat noit hier heeft geweest, So sterk in onse oren
Noit heeft men soo een slag, In Nederland gesien
Als avonds bede dag, De maent Augustis ien;
Want schepen op 't Ty, Die vast aen touwe lagen
Geraekten op een zy; ja wierden om geslagen,
Veel volk gewas en vee, seer jammerlyk gedoot
Veel bomen van haer stee, Veel werken sterk en groot,
Die wierden soo geschent, Seer droevig om t'aenschouwen
| |
| |
Voor die daar komt omtrent,, 't Sy minnen of 't zy vrouwen,
Veel toorne vielen om,, Van dorpen en van steen,
De kerk al van den dom,, by na tot peun daar heen
Veel die de laatste uit,, Haar zelven doen toeleiden
En dagten door het vuyr,, In kort te moeten scheyden,
O tyd die u naspeurt,, Dien loopt gy op een ent,
Die 't quaed niet en keurt,, die zyt gy onbekent,
Och hoe nootsakelyk,, Behoort men God te vresen
Om alle oogenblik,, Dog wel bereid te wesen,
En met ootmoed en leet,, Gedenken aan die daat,
Die God aan ons besteet,, Eer dat het is te laat.
De saak is van eewicht,, Ik bid u laat ons merken
En voorzigt ons licht,, Met vrees en beef uytwerken.
|
|
Auteursrechtvrij