Maas-Sluysse meeuwe-klagt,
(1735)–Frank Metaal–
Auteursrechtvrijbehelzende verscheide geestelyke gezangen en gedichten met noch een korte aanmerkinge over de tegenwoordigen liefdeloozen tyd, waar inne de ware liefde nauwelyks te vinden is
Stem: Daar was een Harder wys vermaard. Of: God alleen wys, weet alle ding.1
GOd was ons schilt, wanneer het wilt
Uyt Munster sterk quam wroeten,
En doen Vrankryk heel ongestilt,
Ons zeer deerlyk quam groeten;
Ook Engeland, dee hem bystand,
Om ons te treen met voeten.
2. Om Oost, om Zuid, om West, en Noort
Te water en te Landen,
Quyam de vyand met vreetheid voort,
| |
[pagina 170]
| |
Om te rooven en branden
Twee Vlooten groot, 't was haer exploot,
Met volk en Boot te stranden.
3. Om onze stam te delgen uyt,
Was 't vast besluyt van binnen:
Hoe bloot stont doen d'Oranje spruyt,
Om dit te overwinnen,
Alwaar hy was, quam hy t'onpas,
't Vergif was niet te vinnen.
4. Daer was geen hulp, veel minder baat,
By menschen meer te soeken,
Wanneer men riep het is te laat,
Wy zijn aan alle hoeken
Seer nauw bezet, soo dat te met
Ons spruytje scheen gedoken.
5. Vier kleuren sag men in ons Hof,
d'Oranje scheen wel cierelyk of,
Maat 't blau met wit hield daer niet of,
't Grau evenwel mansterlyk,
Hield met de kleur, die langst haar geur
Gaf aan ons goedertierlyk.
6. Hier rees een wonderlyken twist:
't Grau zag 't Oranjen swikken
't Wit had om hem een band gesplitst:
Die moest eerst zijn aanstikken,
Eer hy hem iet kon weeren ziet,
Dit gink 't Graen zoo beschikken.
7. Het graen dat raekten van de klos,
Om met het wit te twynen,
Doch 't wit dat raakte mede los,
Maer 't kon door 't graen niet schynen,
't Graen was seer grof, 't wit fijn quaet stof,
Most door 't graen verdwynen.
8. d'Oranje kleur scheen door het graen
| |
[pagina 171]
| |
Dat yder het kon merken,
Men zach somtyds noch wel wat blaen,
Maar 't kon 't wit niet versterven?
't Wit raakt aan kant, Oranje want,
Door 't graen zyn grove werken.
9. Doe stont Oranjen op de Been,
En zach met snel gesichte,
Dat 't wit hem niet in de oogen scheen,
Maar 't graen hem heel verlichten,
Doen trok hy heen, om het gemeen
Vervallen weer te richten.
10. Onlangs hier na hy wint een Stad,
Geheel Considerabel,
Naerden een ongebaande pad
Reisden hy, 't scheen een fabel,
Doen straks na Bon, trots hy en won,
Die Stad ook zeer Notabel.
11. Ons vloot op See ook toebereid,
Bevecht driemaal fictory,
God gaf ons Admeraals 't beleid,
Tot zyn Naams eer en glory,
Geen langen tyd, zeer ver en wyt,
Sal blyven in memory.
12. Dit maakt den vyand zoo verbaast,
Dat haar het harte roerden,
Soo dat zy liepen met 'er haast,
Uyt Utrecht en uyt Woerden,
Uyt noch meer Seen: zag men haar treen,
Daar wy ons volk in voerden.
13. 't Ging wonderlyk op See en Land,
Een yder hem verheugden,
Siet ook den Spaansen afgezand
Toonden hier in zijn deugden,
Wrocht met den Brit, om ons bezit,
| |
[pagina 172]
| |
Te brengen meer tot vreugden.
14. Die Naci die ons wel eer hart
Behouden en ontleden:
Soekt nu te heelen onse smart
En brengt den Brit tot vreden:
Met ons en hem, als eene stem
O God gy geeft ons reden.
15. Te roepen luyt niet ons o Heer,
Niet ons maer u alleene
Komt toe dankbaerheid lof en eer,
Dat soo ras is verdweenen
Broeders moord'ry en Tyranny,
En ons u gunst verscheenen.
16. Ik ben u Oom gy zyt myn Neef
Is 't roepen van Brittanjen,
't Is reed'lyk dater vrindschap bleef,
Seid wederom Oranjen
En desen band van hand aen hand,
Wierd vast gemaekt door Spanjen.
17. Doch Vrankryk blyft heel opstinaet
Maer Barentje van Galen,
Die schynt te wesen sonder raed
Hy soekt na vree te talen,
Dit vroetende dier, stilt zijn getier
Het vreest voor onse stalen.
18. O Heer wild ons genadig sijn,
Wilt dog u Kerk behoeden,
Laet Vrankryk als het wilde zwyn,
Sijn wreetheid werde moeden,
Maekt hem soo tam gelyk een Lam
Dat niet en weet van woeden.
19. Lof lof zy u O Vader goed
Wilt doch altyd bewaren,
Ons jongen Vorst 't Oranje bloed
| |
[pagina 173]
| |
Laet hem noch veele jaren
In uwen Naem, met lof en faem,
Sorg dragen voor u scharen.
|
|