Den Vloek van Napels en Napolitanen, hebbende niet uytmuntends onder haer gevondē als ongeachte Fransse pokken, en zijnde in't Quartier van het Popel eens in levens-gevaer geweest, ende in't wederkeeren na Romen, over Zee in handen van 9. Banditen, alle Napolitanen, ontrent Nettuno, een Zee-plaetsken, op't strand' gevallen; maer door list en geluk ons besloten verderf en dood ontkomen, in de Maend April 1649.
HET Sodoms vyer moet op haer daken storten,
'tFrans niere-gif moet al haer min begorten,
Haer Manne-suchtig oog steek Kraey of Raven uyt,
Den blixem sla dat schuym de brillen van de snuyt.
De Dochter gae vergeven hare Moeder,
De Soon sijn Va'er, den Broeder sijnen Broeder,
De Bruyd haer Bruygom, eerst met lonken aen-getast,
Den liesten Knecht sijn Heer, den besten Weerd sijn Gast.
Haer manne-min zy't minst van schellem stukken,
Sy moeten groeyen in haer ongelukken;
Een eeuwig duyster ga verschuylen haren dach,
Dat 't tot een mantel van haer bloed-schand dienen mach!
Haer godloos bloed moet op haer Akkers stollen,
En vers vergoten hare bronnen vollen.
'kWens dat den Hemel, swert geswollen van haer straf,
Aen hare Buren self een donker wesen gaf.
Haer Kroon moet stadig steygeren en vallen,
Gedurig storten haer volmaekte wallen,
Haer hooge Borgten uyt den grond staeg op-gemaekt,
En in een oogen-blik weer in den brand geraekt,
Gaen dusenden in haren val versmoren,
Daer toe weer andre dusenden geboren,
Uyt bloed-schands swanger Echt, tot steunsel van haer straf,
Steeds mogen vloekken vyer en vlam ten Hemel af.
Daer mach noyt graentjen in haer Landen wort'len,
Den hagel moet haer boom-gewas vermort'len,
| |
In 't midden van haer Stad, spijt Weeuw en Wees gesucht,
Spring Somm' of Etna uyt, en werp haer in de lucht.
Haer Zee mag niet als Slang en Adder baren,
Daer mach noyt Vremd'ling langs haer Oever varen,
'tVervloekte strand, daer om ons leven wierd gespeelt,
Wensch ik, dat haer verderf tot 'tleste oordeel teelt.
Haer druyf moet van het slimste gif geswollen,
Haer veegen balg met dusent Beulen vollen,
Sy moeten stikken, in een swerten hongers-nood,
Aen haer bebedeld, ja bemoord, beplundert brood.
Of wel, behouwens slechts mijn lieste Vrinden,
Haer eygen self tot 'tleste snikje slinden.
'kWensch, dat sy scheuren, met een hongerigen tand,
En mag're wang, haer eygen rookend ingewand.
Al haer gebergt moet 'tonderst' opperst' keeren,
Sy moeten aen den Duvel manschap sweeren,
Die haer dan daedlijk in den Af-grond storten mag,
Dat niemand vragen derf, waer immer Napels lag.
|
|
Auteursrechtvrij