Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen
(1651)–Matthijs van der Merwede–
AuteursrechtvrijWel-levens Leeringen.WILT gy den nijd in eygen strikken worgen,
Leef wel, en laet dan voortu Schepper sorgen,
Leef wel geruste ziel, en schoon den Hemel stort,
Doet niemand, en voor al, u selven niet te kort, &c.
Aen de Heer Nic: Heyns, my schrijvende om wat nieuws van Napels, van Romen op Padua gesonden. NU weder fris en uyt den band gebroken,
Die my in't sieke kussen had gedoken,
Trek ik mijn flaeu gedicht sijn lang benaeud geluyd,
En tranen swanger oog, en treurend roxken uyt.
En wilde wel mijn lust vol op gaen boeten,
In u verdubbelt schrijven te begroeten,
Dat gy uyt 'thellend school van de besluysde Brent,
My aen het geestlijk Hof, en graeuwen Tyber sendt.
| |
[pagina 175]
| |
Maer ik moet my tot u versoek verlegen,
En schrijven 'tgeen nu hier een maend geschreven,
Dewijl mijn heeten storm ook Dichten heeft gestrand,
Hangt onder verscher vrucht vergeten aen de wand.
Ga naar margenoot⋆ Maer even-wel, en niet te min, en echter,
Giet ik u dit door een gescheurden trechter,
En seg dat ik geen rechte sekerheyd en tref,
Van't rouw-verwerd bestier van Napels dulle hef.
d'Een houd het met 'tlaet-dunkend Lely-schuymsel,
Ga naar margenoot† En met haer ydlen droom van Ibers ruymsel,
Van d'aller Kristen-kroon bewaerd voor 't swakke hooft,
Dat haer voor duydend breyn van alle re'en berooft;
En d'ander met den trotsen Borrig-voerder
En 'swoedens Rijx onschuldigen boroerder,
Het leeger zeils gebroed door uyterlijken schijn,
De grooten door gewin, en Piasters sacht venijn,
Ga naar margenoota Selfs, met door's eens en 'sanders schild en kroonen,
Haer veyle zielen voor haer deur te thoonen,
Daer, door gewoonlijkheyd, schaemts, eer, en redens ban
'tOnredelijke graeu niet in bespeuren kan.
d'Een seyt den Adel sal dien draey-wind splijten,
En d'ander hy geen stroo aen stuk' kan bijten,
d Een seyt de Borgery geen toe-voer en gebreekt,
En d'ander dat de mot haer in de dermen steekt.
| |
[pagina 176]
| |
Een deel dat Guyse daer sal middel vinden
Ga naar margenoot⋆ Om sig van sijn geëchten schoot t'ontbinden,
Een deel dat sijnen glans en sijn aen-sienlijkheyd
Heeft al haer koppens lust, en knoopens neer geleyt.
Doch trouwens, evenwel, en sonder twijfel,
Voorwaer, nochtans, wat weet men waer den wijfel
Van sijn verdraeyt gehern en laffe ziel belend.
Ik scheyer uyt, en wacht na't een of't ander end.
|
|