Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen
(1651)–Matthijs van der Merwede–
Auteursrechtvrij
[pagina 158]
| |
Epitaphium ejusdem
Siste pedem siscire cupis quid basia possint,
Haec inter calidam reddidit bic animam.
Ringeris? ignoras mortis genus atque sepulchri;
Non potuit letho nobiliore mori.
Dese na-volgende versjes zijn op het Peerd gemaekt / in de Bergen van Tirol &c. van Venetien na Auspurg komende/ in't jaer 1650. | |
Aen mijn Engel.AH! aerdig Dier, ziel van mijn lier,
En al mijn minne-vyer,
Hoe dat ik verder van u vlie,
Hoe ik u nader met mijn ziel besie.
Het rou, en kantig, rotsig land,
Daer ik my hier in vand,
Beelt my mijn grousaem lijden af,
Dat, mind' ik niet, my dreef na't duyster graf.
Wat nevel dat my slaet om't hooft,
Wat wind den Somer rooft,
Wat regen dat daer valt ter ne'er,
Mijn ongemete vyer blaekt even seer.
Waer dat ik sie van stok en brok
Een eenig Boeren-hok
Op ongebaende wegen staen,
Daer gaen mijn ongetemde vlammen aen.
Daer wensch ik met u, geestig Kind,
Te sitten in de wind,
Daer d'eenicheyd ons voor de kou
Door goddelijken brand bewaren sou.
| |
[pagina 159]
| |
'kSie beek en stroommet hort en plots
Gaen stooten door de rots,
En feg, gy loopt doch sonder hoop,
En haet den tegenspoed van uwen loop;
En schuymt van grim, en briest, en tiert,
Als eenig roof-gediert,
Dat sonder wacht van Maegd of Man,
Beloert sijn roof, en niet bespringen kan.
Maer ik,Ga naar margenoot⋆ die hoop noch weer te staen
Op mijne Roomse baen,
'kVerval in't swaerste min-gepeys,
En haet en min den spoed van mijne reys.
Sie ik, in't hangen van't gebergt,
Yet dat na't vallen vergt,
Ah! seg ik, Hemel, viel dien kant
Op die my trekken na mijn Vaderland.
'kSeg daer den Winter 'tmeeste koudt
Daer wast het meeste hout,
En daer't gebergt het meeste gloeyt
Daer groeyt den swevel die sijn vlammen voeydt:
Soo dat of koud of rookend land
Vind voedsel van sijn brand,
Maer ik, die't hert van minne rookt,
Mis laes den Engel die mijn vlammen stookt.
Ik seg den Denn, die met sijn voet
Selfs in de rotsen vroet,
En soo op zee, als op't gebergt,
Van storm en wervel-winden werd getergt;
Die met sijn steylen nek, (hoe hoog!)
Eer brak als immer boog,
Dat hy, schoon hy my heel geleek,
Voor mijn gevoelicheyd de zeylen streek.
De dampen, die hier drijven gaen
Tegen de bergen aen,
| |
[pagina 160]
| |
En't sneeu, dat met een stuer gelaet,
Spijt Son en Somer, noyt haer kruynen laet,
Doet my gedenken, tegen wil,
Aen't hert van Amaril,
Dat sig met vuylen damp verblindt,
En door mijn moedig vyer geen doy en vindt.
Maer als ik sie, dat metter tijd
De rots door't water slijt,
En sie haer diepe rimpels aen,
Laet ik een suchjen na mijn jonkheyd gaen.
De schoonste Duytse kellerin,
Met botte boere min,
Die ik hier vindt in't trou gebergt
Schijnt dat mijn suchten meer als minne tergt.
En schoon mijn Reys-broers hier of daer
Staen met haer Sabels klaer,
En dat de Meyt staet als een pael,
Mijn droeven Springer weygert toom en zael.
Als ik dees Duytse bedden naek,
Daer ik soo noo in raek,
Om dat ik daer schier in versmoor,
Komt gy, mijn Lief, my meer als oyt te voor.
'kWens ens daer te leggen in mijn kleer'
Slechts boven op de veer',
In uwen schoot ten doel gestrekt,
Of met u goddelijke borst gedekt.
En dan met wel-besteke peys,
Weer 'smergens op de reys,
Soo reedt gy nacht en dag te Peerd,
En al mijn ramp was niet een suchjen weerd.
Een Gans, een Geyt, een Ram, een Stier
Vermaent my van mijn vyer,
'tGeluyd van minnend' Oy of Koe
Maekt dat ik stadig sucht na Roomen toe.
| |
[pagina 161]
| |
Maer eer ik noch te Auspurg koom,
Moet ik hier op de stroom,
En drijven, by gebrek van Schuyt,
Ga naar margenoot⋆ De snelle Legg op een kleyn Vlotjen uyt.
Daer my het klappen van't geboert
De sinnen niet vervoert;
Dewijl ik met een droef gelaet
Met u, mijn Engel, in mijn boesem praet.
'kSie hoe dees drift maekt rotsen los,
En hoog en krepel-bosch,
En dat den blixem van mijn min
Weer krachteloos keert t'mijnen boesem in,
Van't spijtig wesen en den trots
Van een gevleyde rots,
Die, daer ik d'eerste mem genoot,
My geeren sag van sin en ziel ontbloot:
Daer ik soo ver, in vremde Son,
Den Hemel over-won,
En mijn trofêen, soo ver van kant,
Heb, schoonen Engel, in u schoot geplant.
'kSeg op dit vlot sijn wonder lot,
Dat ons de sinnen bot,
En door het water drijft na't vyer,
Dat mijnen brand is vremder van bestier;
Dat ik, die d'Hemel rede gaf,
Drijf van mijn vlammen af,
Hoewel dit hout selfs in den brand
Al sijn verderf, en ik mijn leven vand.
Siet hier, mijn Lief, of desen ban
My van u scheyden kan,
Die my u godlijkheyd verthoond;
Dewijl gy Room', en mijne ziel bewoond.
|
|