Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen
(1651)–Matthijs van der Merwede–
AuteursrechtvrijRisposta ad una lettera di mi' Sorella, la Sigra. Am. di Cl. &c. laquale con parole suavissime mi voleva dar da credere, ch'io potessi tornare al paese salvo l'honor mio, senza haver risposta alle mie lettere mandate ad Amarilli, & à su' Padre.
AH! liefste Sus, 'ken kan niet langer wachten,
Gy komt my met u sachte pen verkrachten,
Dewijl na u gevoel mijn schoone Amaril
Gevoeld mijn verre smert, al swijgt haer mondje stil;
Maer als een lauwer van mijn vyer sou klat'ren,
Ja selfs haer schaemt de tanden sou doen wat'ren,
Was ik wat nader by haer rijpe groenigheyd,
En dat in haer gesicht mijn vyer wierd aen-geleyd.
Ah! kost mijn wenschen my de Dong doen proeven,
'Ken sou hier aen den Tyber niet vettoeven
Soo lang ik daer van spreek, en keerden noyt te rug,
Al vond ik oog noch hert tot mijne lusten vlug.
'Ken sou die schoone Dapbne niet begeven
Eer ik mijn vyer diep in haer hert sag leven,
Dat aen den hey-kant van den Hemel wierd geplant,
Om soo veel eer en meer te raken in den brand;
Ik liet, die nu mijn ziel en sinnen stelen,
Mijn sware vlammen vry wat verder spelen
Als de verliefde Son, op't vonnis dat gy velt,
Dat mijne rouwe min in ander wesen stelt.
U openhertigheyd, soo sacht beschreven,
Moet in mijn ongeveynsde Dichjes leven,
Dat, mocht het wesen, somtijds een verliefde Vrou
Het geen' haer werd gevraegt wel selver vragen sou,
| |
[pagina 105]
| |
En wensten dat haer't vragen soo wel voegden,
Als't geen haer ongerusten boesem wroegden
Te wachten na de vraeg. Ah! Richters van de min,
Gy treften van ons vier den alder-rechsten sin.
Maer 'tis dat ons natuer geheel verbastert
Haer self versaekt, en haren oorsprong lastert,
En dat ons oordeel in de lueren werd verkracht,
En het natuerlijk metter tijdt oneerlijk acht.
Doch, Ziel-vrindin, wild gy dien naem beleven,
'kWil van mijn ziel aen d'u een sleutel geven,
Die van de selve stof in eenen schoot gegaert,
Soo sachten weygring voeld die na mijn zieltjen aert.
Soo sult gy sien mijn ongeveynsde schreden,
Hoewel ik die gemeenlijk moet bekleeden
Met yet dat mijn natuer in't minste niet en raekt,
Om dat den grootsten hoop daer't meeste werk van maekt.
Ah! wijse uyt-spraek van verhole twisten,
Gy weet waerom een goeden Schutter misten,
En datmen't wild bekruypt soo na als't wesen kan,
En wat het oog vermach van een verliefde Man,
Soo wel als d'ongedwonge Vrouwe-lonken;
En dat ons drooge Moeren niet en vonken
Ten zy haer 'tvyer genaekt, en dat in Metwens vloed
Een gaeuwen Visser op sijn fuyken letten moet,
En't oog gestaeg moet hebben op sijn steken.
Wel, liefste Sus, wild gy my op sien breken,
Behert maerGa naar margenoot⋆ 'tgeen ik wacht, soo siet haest oud en jong,
Mijn vonken aen de Hey, mijn fuyken aen de Dong.
|
|