Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen
(1651)–Matthijs van der Merwede–
AuteursrechtvrijDue à tre giorni doppo essere arrivato à Napoli, insognandomi di trovare Amarilli nelle montagne, ch'io haveva viste per Strada, nel mese d' Aprile 1649.
HOE verder uyt het oog, hoe nader met gedachten,
Dat blijkt hoe langs hoe meer in d'ongeruste nachten;
Doch aengenaem gewoel en sinne-werrery,
Daer ik my op dees onbekende kust mee ly,
Wiens naem (soo 't schijnt) my Na de pels doet hellen,
Schoon niet en vind om op 't getou te stellen,
En wensten dat den dag my op sijn vleuken nam,
En dat noyt vremden schoot meer proefden van mijn vlam;
Of dat de Son my liet sijn wagen mennen,
Om in een dag de Merwe te berennen,
'kWou wijsen Faëton gaen storten in den erm,
Daer ik vijf jaren lang soo vruchtloos tegen scherm;
Maer nu schijn in mijn droom verlieft te vinnen,
Daer 'tgeytjen en het rou geboert' gaet minnen,
In't hangend' krepel-bos van 't eenige gebergt,
Dat ik op weg beloeg, en nu mijn lusten tergt.
Ah! had ik daer het minste van mijn droomen,
'kSweer, Amaril, ik sou noch verder komen,
| |
[pagina 102]
| |
Als ik oyt wakend gast met een verliefde borst
In kleuter-vlam, of maegden-storm besoeken dorst.
Daer sou ik tussen de bemoste rotsen
My in u godlijk maegde-bad gaen plotsen,
Soo wierd ik niet op dees uytheemse kleuter-jagt
Gelijck Acteon van sijn brakken om-gebracht.
Ah! Amaril, vergeeft mijn stoute wenschen,
Of ruk u uyt het oog van alle menschen,
Ver boven 'tster-gespan, en breekt ons hert aen tween,
En voert daer al 'tgeheug van uwen luyster heen.
Maer neen, daer quam noyt God ter aerden dalen,
Of gong in d'ongemeenste zielen malen
Sijns godheyds heuchenis, die my mijn zieltje thoont,
Dat u ook lief moet zijn, dewijl gy daer in woont,
En immermeer vol vyers sult blijven woonen,
Schoon my den Hemel hier alleen wou thoonen
Wat dat sijn macht vermag op onse kleynigheyd,
En dat my dusent jaer of meer wierd toe-geleyd.
En of ik al op't end van dusent jaren
Most sonder heuchenis daer henen varen,
Soo duerden evenwel door dees' verliefde hand,
Ga naar margenoot† Het vyer van uwen naem tot 'swerelds lesten brand:
Ten zy 'tverbasterd volk geheel versteenden,
En alle ongevoeligheyd ontleenden,
Die rots of klip bewoond. Ja ja, 'tzy hoe het wil,
Soo leefden noch in't bosch den naem van Amaril.
|
|