Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen

Havendo mandato via Checha Moury in una Fregetta Livornese, per andare al su' paese, alli 22. d'Ottob. 1648. perche su' Madre le haveva scritte parecchie lettere, che la se ne tornarebbe quanto prima in Borgogna.

IK ging mijns Kleuters moedigheyd onsteken

Om uyt mijn hert en leger op te breken,

Om 'tleven van mijn koets en disch te nemen me'e,

En mijn verstoorde min te dragen over zee:

Om niet door herden storm op swakke wallen
Na mijn vertrek in dieper gracht te vallen,

Als daer ik haer met mededoogendheyd om-vat,

Van yeder-een verfoeyd eens uyt-getrokken had.

Wat was het leste woord dat sy liet glippen
Uyt hare bleek' en schier besturve lippen?

Vaerd wel, mijn groote vrind, vaerd wel, mijn gonstig Heer,

Vaerd wel, vaerd eeuwig wel, 'ken sag u nimmer weer.

Sy treed in't bootjen met beschreyde wangen,
En gaet my noch een ander rou-kleet langen,

Waer uyt ik, nualleen, de borst vol suchten raep,

Vaert wel, en denkt somtijts om een verlore Schaep,

Daer drijft sy heen om aen het schip te raken,
Dat mijn vernieude minne-vaerd ging staken,

Daer drijft sy met haer Meyd langs Tybers oever af,

Daer ik haer schreyend oog het leste soentje gaf.

Daer gaet syn snellen stroom den schoot vervoeren
Die mijne min deê 'tonderst opperst roeren,

[p. 59]

 

Doen ik haer eerste vyer bracht in mijn blakend bed;

 

Dat my nu meer als doen beteutert en verset.

 

Daer gaet sy voort haer tranen t'zeewaert brengen,

 

En d'eenen brakken vloed met d'ander mengen,

 

Daer laet sy my alleen staen op den blooten kant,

 

Daer sy haer droeven daeu' liet bigglen in het sand.

 

Maer sy most my op't lest noch toe gaen wenken,

 

(Om my voor immer-meer te doen gedenken

 

Dat herde ballingschap daer ik haer in verson)

 

Doen hare stem mijn oor niet meer bereyken kon.

 

Vaert wel, mijn kind, en houd in u gedachten

 

Het wijs besprek van onse leste nachten:

 

'k Wensch dat u schreyend oog voort schoonder dagen sag,

 

Als immer Meysjen dat aen mijne lippen lag.