Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen
(1651)–Matthijs van der Merwede–
AuteursrechtvrijIl grand ardire d'Agnola Alib: Traste verina Romana, zittelluccia bellißima, esvegliata fuor di mesura, havendo fatto l'amor con ella, ma non da bono, perché era di poca vita, cioé minutella, e mi pareva troppo picciolina, e con tuttoció mi sollicitó di fuggir seco via, e questo qui si passó in S. Lorenzo in Lucina.
SAL ik dan altijd, altijd moeten minnen,
En als ik meen ten enden weer beginnen,
Ja noyt begin of end aen desen handel sien?
Ga naar margenoot* Soo ben ik in de Bend soo lang ik punt kan bien.
Soo sie ik, dat ik't soetste van mijn leven
Moet aen een Vrouwen-schoot ten besten geven,
En dat men met een Sant in sijn gehuchtje boert,
En dat men verr' van kant al best den oorlog voerd.
Dewijl my, daer ik noyt en dacht te stelen
(Die dikwils 'toog laet sonder insicht spelen
Op al wat eenigsins of nu of metter tijt
Van eenig hups Gesel is weerd' te zijn gevrijd)
Hier selfs een Engeltjen vol vyers derft vragen
Om 'tkroontje van haer hemeltjen t'ontdragen,
Schoon noch geen achterdocht in buer of ouders bracht,
En daerom noch niet seer bespied werd of belacht,
Ik sta en dut, sy klaegt van valsche streken,
Waer mee ik ging haer eerste vyer onsteken,
| |
[pagina 48]
| |
En seyt mijn moorder-oog lacht met den slingsten trek,
Die haer de teere schaemt soo hulploos brak de nek.
En dat daer nu acht maenden zijn verloopen,
Dat ik haer eerst ging aen mijn zieltjen knoopen,
En dat sy ze'er die slang heeft met haer beste bloed
'tBedroge Kleutertjen in hare borst gevoed.
Sy gaet my met onnooselheyd verraden,
En heet my voort na hare jaren raden;
Ik geef haer negen jaer, of wel ten hoogsten thien,
Maer sweerd my dat sy haest haer twellift meent te sien,
En gaet my in een ander wesen stellen,
En weet de dagen op haer duym te tellen,
Die sy noch minder heeft, en steekt mijn vlammen aen,
En denkt dat sy dan tegen my wel op mag gaen.
Maer raed wat raed sy in haer kinder-sinnen
Ging vinden tot de uytkomst van haer minne?
Neen neen, geen kleyne dieft', den roof van hare le'en,
En wil, spijt ouders vloek, met my stilsw ijgens he'en.
Ik sta en kijk als voor de ster geslagen,
En vraeg noch eens of sy de kans derft wagen,
En seg wat ongenucht uyt soo een losse schroef,
Sy noch beproeven kon, en ik alree beproef;
Dewijl haer godlijk oog, dat 'tmijn verblinden,
Mijn op mijn swakst, en op sijn sterkst beminde,
Ga naar margenoot* En dat den Autaer, daer ik hoor dees gulde mis,
Mijn kamer niet en werd, mijn leger niet en is.
Maer dat ik sal een dichte Moeyer spreken,
Die ons dit werk wel beter sal besteken,
En dat sy haer eer-lang sal in mijn ermen sien,
Ga naar margenoot† En Neerland proeven sonder uyt de Stad te vlien.
|
|