Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen

Camilla.

'Khad drie 'f vier dagen om de roos gevlogen,

Daer ik al mijne min heb uyt gesogen,

Hoe wel ik selfs den daeu noyt had te recht gesmaekt,

Die op haer lipjes leyt, en in mijn hert-tje raekt.

Nae dat verslonst, en afgemat van minnen,
Een sterken walg kroop t'mijner boesem binnen,

Van al 'tonnut genot, en meer als beestse lust,

Die ik in mijn Bourgoense kleuter had geblust.

Mijn min stond stil, mijn kostelijke vlammen,
Daer selfs geen Tyger-dier kost op vergrammen,

Gevoelden ik in't hert als om end' om geroerd,

Ja selfs niet weynig van haer krachten weg gevoerd.

En siet eens wat een storm op swakke plekken,
De Sus had al mijn vlammen gaen ontdekken,

En of door nijdicheyd, of onbedachten sin,

Haer Moeder, droevig werk! verwittigt van mijn min.

Als ik mijn weer ter hoger top geklommen,
En't Goden-Kind alleen ter deur sie kommen,

En tot vernieting van mijn vrees, en dreygend kruys,

Vind Hond, nog Kat, nog Vaer, nog Moer, nog Sus in huys.

Daer raekten ik met worst'len aen de lippen,
Daer ik't verlore zieltjen weer wil kippen,

Daer swoer ik, dat mijn mijn voor haer alleen gewacht,

Was voor een dach of thien gevangen en verkracht, &c.