Geestelijke minnevlammen

Den tweeden, zijnde den 32.

Gelukkig die, daer boven vry gesproken,

Sijn schand is in vergetings nacht gedoken,

Gelukkig die sijn schuld niet raekt in't groote boek,

En reyn van hand en mond weerd allen hemel-vloek.

Ik riep, maer liet mijn slimmen gang t'ontvrichten,
En mijne zijdse wegen op te bichten,

Mijn leet kroop voort en voort in't kankerend gebeent',

Soo lang mijn stomme ziel bleef in sijn quaed versteent.

U sware hand quam my de lenden drukken,
Met smert op smert, met dusend ongelukken,

'tZy my den dag ontlook, of'tsterren-rak bescheen.

Waer door't ontfutseld hert sijn fey len heeft bele'en.

Wel aen, sey ik, laet ons de biegt gaen seggen,
Laet ons de borst en nieren op gaen leggen,

Waer op het godlijk oog met mede-ly omvaen,

Mijn sware schuld en smert heeft in den ban gedaen.

Daerom sal immer, op bequame tyden,
U dankbaer volk u grooten naem belyden,

Dat niet met 'theyloos rot, en ongesout' gebroed

Verstokt wil blijven, tot uws gramschaps diepen vloed.

Ah! eenig toevlucht van mijn droeve dagen,
Trek my uyt Haters lang-bedachte lagen,

[p. 31]

 

Al mijner vreugden bron. Verstoord 'tgeveynst gelaet,

 

Dat van mijn tegenspoed en dwael-wensch swanger gaet.

8.

'kSal, seyd mijn God, u rouwe woestheyd slechten,

 

En uwe gangen in mijn wegen rechten.

 

'kSal mijn besorgde min op u gedachten slaen,

 

Dat gy met wissen voet moogt voor mijn oogen gaen.

9.

Gy dan mijn Volk gaet eens de rede stijven,

 

Wild niet vermuyld en dik-verêseld blijven.

 

Wacht u voor 'tswaer gebit van ramps verwoedentheyd,

 

Dat mijn rechtveerdig Heer in herde monden leyd.

10.

Des Over-treders ongetelde roeyen

 

Wil hy in ongemeete straf doen gloeyen,

 

Maer die sijn vaste hoop op sijne liefde vest

 

Wert van bermhertigheyd met volle bron gelest.

11.

Verheugd u dan, verheugd u, vrome zielen,

 

Oprecht van hert, en ongekromd van hielen,

 

Roemt sijnen grooten Naem, laet met sijn lof bela'en

 

U helle sangen voort tot in de wolken gaen.