XXX psalmen

[p. 47]

Psalm CXXI

Wanneer de menschen mij benauwen,
En listig mij tot vallen tergen,
Hef ik mijn oogen naar de bergen,
Die aan den verren hemel blauwen.

Hun hoogten heeft de Heer verkoren,
Die heemlen spande en de aarde grondde;
Uit 't hoog paleis van de verbonden
Wil Hij zijn bondelingen hooren.

[p. 48]

 

Op 't glibbrig pad zult gij niet wanken.

 

Hij sluimert niet, Hij slaat u gade.

 

Hij hoort uw roepen om genade,

 

En uw gebed wordt tot een danken.

 

 

 

Hij slaapt noch sluimert, die de wake

 

Aanvaard heeft over uwe daden.

 

De middagzon zal u niet schaden,

 

De maan niet kwellend u genaken.

 

 

 

Hij zal beschutten en verkoelen.

 

Hij is een schaduw voor uw voeten.

 

Welk stekend licht u moge ontmoeten,

 

Gij zult zijn donker om u voelen.

 

 

 

Uit alle nood van dood en leven

 

Redt God uw ziel; Hij dwingt de bange

 

Hulproep tot snikken van verlangen

 

Naar t eeuwig heil, en zàl dat geven.