De overgave

[p. 60]

Avondliederen
I.

Het mildë avondlicht werd koel en flauw,
De wind bleef fluistrend in de boomen hangen.
En gij alleen in 't veld; der oogen blauw
Werd kwijnend goud van ongestild verlangen.

De klaver geurde door den witten dauw
Zijn zoete droefheid, die de naamloos bange
Gevoelens opwekt: eenzaamheid, berouw,
En martelt, wie zij eenmaal heeft gevangen.

En langzaam gleed toen de avond naar den dood.
En 't was, of hij met 't allerlaatste beven
Opstond in u.... toen werd hij in u groot
En groeide en schemerde over heel uw leven.

En wie u mint geniet den avondvrede.
Maar gij lijdt al zijn angst en bitterheden.