De lichtstreep

[p. 39]

Sanctus

Gij hebt den geeselenden regen
Gedreven door het dorrend lof.
Tot vasten vloer ligt 't mulle stof
Gebonden langs de heete wegen.

Een vogel, uit zijn vleugelveeren,
Klappert een kleine zilverbui,
Verschikt zijn natte halskraag lui,
En fluit verwonderd een paar keeren.

Gij hebt de wereld rein gewasschen.
De velden gonzen; in de plassen
Vischt kalm een reiger, hoog gebeend.

En zielen, die Gij komt verrassen,
Laaien als vlammen uit haar asschen
En voelen zich met U vereend.