Langs den Heirweg

[p. 33]

In memoriam. I.

De tulpen en de hyacinten
Ontvlieden brandend en ontdaan
Dit kommervolle aardsch bestaan
In visioen van geur en tinten,
En ons verheugt hun schoon vergaan.
Maar wij beweenen de beminden,
Die Gods zoekende handen vinden
En bloeiend in Zijn hof doen staan.

Er mag geen 'rouw en weenen wezen,
Want sterven is niets dan genezen
Van aardsch gebrek tot hemelsch goed.

Wij weten 't wel; maar onze zinnen
Zijn nog vervuld van tijdlijk minnen
En voelen slechts hoe wee het doet.