Kaleidoscoop

[p. 13]

Simon Stylitus
II

Zeer moe gesprongen, vroeg hij, zacht en mild:
Wie brengt mijn lieve kinderkens naar boven?
Ze werden met den voet bijeengeschoven
En met een stok, vol walging, opgetild.
En dankend nam hij 't klompje, en men zag
Hoe teeder hij hen in zijn hand liet spelen
En toesprak en behoedzaam deze velen
Weer in de wond schoof; en hij had gezag.

En buigend met zijn hoofd tot aan zijn voeten,
Een hemelsche verrukkingsgymnastiek,
Donderde hij: ik sterf niet eer ik riek
Dat God en engelen het merken moeten.
En wist zeer zeker dat de duivel wel,
Maar God niet keek naar dit slecht kermisspel.