Hunkering en heimwee

[p. 172]

Twee menschen.

't Wordt al geschonken en ontroofd.
In 't vluchtig en verrukt verbond.
Van handen om een bonzend hoofd
En lippen aan gewelfden mond.

Oogen, in hunkering verzacht,
Verduistren weer tot spieglend ijs.
In liefde en lust van ééne nacht
Bloeit en verwelkt het paradijs.

Chr. de Graaff.