Hunkering en heimwee

[p. 173]

Vertroosting.

Later, als dit erbarmelijke leven
over je jeugd is heengegaan,
Zal, op een morgen, een verstilde traan
Zonder te vallen aan je wimpers beven
en in den voorjaarswind vervluchtigen.
Dan zullen zij die langs je droomen zijn gegaan,
de wreeden, de zachtmoedigen, de luchtigen,
in één matgouden schemer voor je staan:
al wie vergeefs beminde,
al wie je zelf eens zinloos hebt bemind.
En aan je hart zal een nieuw hunk'ren slaan,
een kloppen als van takken in den wind
tegen een blind, verborgen raam.
En huiverend denk je nog: Is dit de lente?
Maar 't is Gods liefde die je eindlijk vindt.

Chr. de Graaff.