Hunkering en heimwee

[p. 165]

De zieke Bruid.

Haar oogen hebben mij blij toegelachen,
zij was een wit gesmukte bruid,
ik zag haar portret
in een hoekje
achter een étalage-ruit.

Zij ligt al weken in 't lauwe bed,
vlak aan de straat,
en staart mistroostig
of 't grijze vensterzeil niet opengaat.

Haar lief kwam op bezoek vandaag.
Zijn hooge lach
klonk als een luchtig carrillon,
toen hij haar vroolijk groette
en van een spoedig herstel te spreken begon.

Maar dan zag hij haar oogen schroeien
als kolen in asch,
hij zag het witte gezicht
als een broze vrucht achter glas,
en van de bleeke lippen heeft hij geproefd,
een lang verschaalde wijn,
toen groeide in hem de wrevel
om de bruid, die nooit zijn vrouw zou zijn.

Als hij ging,
heeft hij door 't raam naar haar gegroet,
zwijgend,
zooals men bij 't voorbijgaan
van een doodenwagen doet.

Willem ten Berge.