Hunkering en heimwee

[p. 166]

Twee menschen.

Twee menschen wilden één mensch zich overgeven,
hun dralend gesprek was een twee-stemmig lied,
zij verwachtten in elkander dien ander,
riepen zeer ver en vonden hem niet.

Hij zocht de leemte van een anderen liefde,
een haven voor de storm van zijn bloed,
zij zocht een wilde uitvaart over zeeën,
een trotsch zeilschip was haar machtig gemoed.

Twee menschen zijn één weer tezamen gekomen,
en zonder hun woorden als boden vooruit,
de stilte groeide op tot twee donkere boomen,
en zij zaten neer in de schaduw van het geluid.

Twee gelaten hingen elkaar als spiegels tegenover,
zij zagen zichzelf verradend aan,
het raadsel vluchtte uit beider oogen,
twee menschen zijn weenend uiteen gegaan.

Willem ten Berge.