Hunkering en heimwee

[p. 164]

Liftboy.

De deur viel schokkend uit de wand:

en op de drempel van zijn sombre kooi
stond de liftboy
klein
en kinderlijk mooi -

zwijgend kwam ik bij hem staan,
de motor zette zwoegend aan -

Wij stegen allen,
wij stegen hoog
met ons beide,
o, 'k wist het kind
als een engel aan mijn zijde.

Dit stijgende, dalende,
eenzame kind,
ik heb het plotsling heel hevig bemind -
mijn hart brak
om zijn lichtloos oog,
gebluscht aan de triestige wand,
en ik heb gevloekt over mijn liefdeloos land.

Willem ten Berge.