Hunkering en heimwee

[p. 155]

[Anton van Duinkerken]

Volk in de Processie.

Voorop Meiereiers met rond gezicht en zoetjes zeurende stem,

Nog menschen van vroeger, eenvoudig en goed als de herders van Betheljem,
maar die van West-Brabant zijn taai en rauw als de bast van een wilgeboom,
hun oogen zijn nat van de wind en ze bidden als iemand, die praat in zijn droom;
de kleiboeren, deftig in 't Zondagsche pak, gaan rechtop met hun stevige kop
en als van een ouwe, statige klok gaat hun plechtige harteklop;
dan poldergasten met breede mond en hun overhemd puilt uit hun broek,
hun vrouwen dragen een teirlingen schort en een bonten omslagdoek;
de kneuterboerkes loopen gebukt als een man, die een kruiwagen douwt
en telkens waaien hun kaarsen uit; en achteraan komen gesjouwd

de mannekes uit de gestichten: hun ouwe vel staat zoo strak

dat je hun doodskop er onder kunt zien; ze prevelen op hun gemak
hunnen houten paternoster af, en ze zijn nog niet midden in

De Droeve Misteries of 't poldervolk zet de Glorievolle-n-al in.

Anton van Duinkerken.