Hunkering en heimwee

[p. 156]

Het bruidje van Tarente.

Treur niet om haar, die op de bruidsvaart stierf,
waren de golven in de zon niet warm en
voerden wieren haar niet zachter dan uw armen
in 't vreemde rijk, waarheen zij overzwierf?

Van uw geluk is haar het leed gespaard,
door nereïden werd zij stil ontvangen
in 't groen paleis, waar de eeuwige gezangen
der wereld ontstaan. Ademen zee en aard'

Zoo hoor de gang van haren ademtocht
uw rust voorbij, - wees trouw, want elke stilte
der wateren is de bezinning van haar wil te
vernemen, hoe haar dood uw droom niet overmocht.

Anton van Duinkerken.