Hunkering en heimwee

[p. 153]

Het bevel.

Dan zie ik sterren zweven,
dan zie ik duister bloed:
o tweevoud van het leven,
o tusschen kwaad en goed

de zachte, zachte handen,
de stille, stille stem,
uw weelde van verbranden,
uw braambosch en uw brem.

Mijn lot is uitgewogen,
mijn pad bleef onbegaan,
maar immer zien mijn oogen
het bastion, de vaan

van uw ontzettend zwieren
den wreeden hemel in
en in mijn oor uw tieren,
bemin, bemin, bemin!

Jan Engelman.