Hunkering en heimwee

[p. 149]

Hij daalde sluimrend.

Hij daalde sluimrend in een tuin
en zocht het lied en zocht het wonder -

het groote stroomen was al onder,
in huivering en wild ontfermen
sloop hij terug, en zag, en zweeg:

twee oogen, schrikkelijk en leeg,
als een gevaar op hem gericht,
en over den spiegel, zonder beschermen,
zijn eigen hulpeloos gezicht.

Jan Engelman.