Hunkering en heimwee

[p. 148]

Zacht branden.

Zacht branden van de teedre lenden:
een wiegeling, een wit satijn
aan mijne handen, de gewenden,
die met haar leest verzameld zijn.

tot éénen slag en in het stuwen
des bloeds niet laten van hun wit,
Die stem, die stameling bij 't huwen:
wie zijt gij? En het diepst bezit.

de tweelingsster, haar oogen, weergevonden
in de golven en het nachtstruweel
der haren, stroomende ontbonden,
op dezen schouder en haar prille keel.

Jan Engelman.