Hunkering en heimwee

[p. 146]

Het aschkruis.

Hier is mijn voorhoofd, maak het grauw!
Gij zijt nabij, o dood, o kou:
gij die mij kent, en kennen zal
in 't allerlaatste carnaval.

En neem mijn masker, 't is te vuil
als men mij aflaat in die kuil
met smalle handen, wit gezicht,
en afsluit van het winterlicht.

Eens wordt weer alles zoo het was:
het ranke lijf een handvol asch
en op mijn leden staat een kind
te zingen in den voorjaarswind.

Jan Engelman.