Hunkering en heimwee

[p. 136]

De lichte morgen.

Hoe is die vreugd zoo schoon gekomen...
Nog peins ik hoe dit stil begon:
Wat zuivre bloesem aan de boomen,
En in de lucht wat vroege zon;

Een vreemde glans van verre vuren,
En speelsch de koele morgenwind,
Maar rustig in de rijzende uren
Mijn levend hart, dat U bemint.

Toen ben ik licht als nooit te voren
In 't wordend voorjaar opgestaan,
En dankbaar, in geluk verloren,
Dit heilig erfgoed omgegaan:

Want of Uw arm weer om mijn schouder
In breede goedheid nedergleed,
Lijkt heel Uw wereld nu vertrouwder,
Blijkt alles beter dan het deed.

De lichte morgen viel van buiten
In dit herlevend aardsche huis:
Zóó met Uw hemel in de ruiten
Zijn wij vol blijdschap kindren thuis.

Blijft nog het hoog bezit verborgen
Waarop Ge ons lieflijk hopen doet,
O Vader, door Uw vaderzorgen
Werd ook dit leven schoon en goed.

[p. 137]

 

En hoe dit eeuwig zal volgroeien

 

Wordt ongesproken toch verstaan

 

Nu argloos weer de boomen bloeien

 

En wijkende einden lichten gaan.

 

 

 

Want eenmaal rijst, wat harten droomen,

 

In 't uur dat alle tijd verzingt,

 

En hoog van de eewigheid gekomen

 

De morgen om de bergen blinkt.

 

 

 

Jos. van Wely.