Hunkering en heimwee

[p. 133]

[Jos. van Wely]

Enkel zegening.

Dat ik verdwaasd in Uw gedrag
Ooit bitterheid of hardheid zag,
En met Uw kus nog op mijn hoofd
Niet in Uw liefde heb geloofd!

In milden schemerglans vergaat
De zachte vlam op Uw gelaat,
Nu zie ik vol verteedering
Geen hardheid - enkel zegening.

Mocht dan de wijnstok onbesnoeid
Verarmen, machtloos uitgebloeid?
Moest snerpend niet het kerfmes gaan,
Waar voller nu de trossen staan?

O, toen door 't donker van mijn ziel
Dat stille licht naar binnen viel:
Wat vader ziet zijn kind in smart
En sterft niet diep in 't eigen hart!

Gij zijt mij nooit zoo lief geweest,
Als nu mijn ijlend hart geneest -
Nu 'k opleef, langzaam sterker ben
En altijd nieuw Uw lach herken!

O Vader, die geen kind vergeet!...
Dat ik verbijsterd door mijn leed,
Maar met Uw kus nog op mijn hoofd,
Niet in Uw liefde heb geloofd!

Jos. van Wely.