Hunkering en heimwee

[p. 129]

Het kind.

Wie van ons heeft het droomen niet bemind:
te zwerven ver, te wachten op een lied,
dat aanstroomt op de lentewind, dat niet
te grijpen valt, maar ook in ons begint.

Dat ons doorzingt, vervoert naar een gebied
zo wijd en open in die lentewind,
dat ergens in ons aarzelend een kind
mee instemt en de dingen anders ziet.

Maar eenmaal zijn wij blind en blijven staan,
gedwongen tot dat andere bestaan,
waarin niet meer gedroomd wordt of verwacht.

Soms zien wij dan onszelf verwonderd aan,
dat altijd nog hetzelfde hart blijft slaan
nu kind en droomen werden omgebracht.

A. Marja.