Hunkering en heimwee

[p. 122]

[G. Kamphuis]

Rembrandt is oud.

De avond wordt grijs achter kleine ruiten.
Zijn vingers houden doelloos het burijn.
als blaadren langs de gracht vallen zijn
gedachten bij 't vermoeid de oogen sluiten.

een laat alleen zijn, nu uit donkre hoeken
't verleden grijs ontwaakt als uit een graf
hij lacht en vreest, zijn handen weren af
wat hem uit jaren leed en lust komt zoeken.

hoe wordt in hem dan 't vuur van vroege droomen
als schemergoud en gloed van ouden wijn
wakker tot dieper drift? nog ziet hij zijn
visioenen branden in een vlamstil stroomen.

maar later, als hij moe zich schikt tot slapen,
komt uit de schemer stille Jezus met
Zijn grondelooze blik; en aan zijn bed
begint hij zacht als met een kind te praten.

G. Kamphuis.