Hunkering en heimwee

[p. 119]

Moeilijk afscheid.

Toen hij heel oud en zwak geworden was
werd hem nog meer nabij wat hij beminde;
de warme aarde en het koele gras,
de wolken en de witte hagewinde.

Nooit geurde langs de vloot het sappig kruid
zoo zoet en tjuikten in de kleine hoven
de merels met zoo weelderig geluid
als juist dat jaar, waarin zijn lamp zou dooven.

Hij kon de stem van regen en van wind
verstaan en werd vertrouwd met alle dingen.
Vaak zat hij in de zon gelijk een kind
met wiegend hoofd een simple wijs te zingen.

Het leven werd hem onuitspreeklijk zoet.
Wat kan een mensch van het hiernamaals weten?
Maar soms denkt hij berustend: God is goed,
Hij zal mij ginds dit alles doen vergeten.

Jo Kalmijn-Spierenburg.