Hunkering en heimwee

[p. 114]

Man en Vrouw aan het water.

Als zij 's avonds samen door het park gaan,
- moeilijk beweegt hij zijn vergroeide voeten
en haar zwakke armen moeten
telkens steunen als hij moe blijft staan,

- weten zij, dat in het donker stille
spot hen gnuiven doet,
die weerloos tegen jeugd en bloed
hun liefde in één uur verspillen.

Maar iedere avond gaan zij hier
de koelte van het water tegen,
waar aan het eind van duistre wegen
de stille glans licht der rivier.

Nooit zal hun komisch silhouet
't geheim verraden, als zij beiden
de nooden van den dag belijden
in een onuitgezegd gebed.

En als het water vloeit, bidt zij:
Heer, waar Uw breede stroomen zijn
laat mij de witte droomen zijn
rondom zijn donker schip. En hij

wanneer het water spieglend licht:
Ik ben voor zooveel vreugd te klein,
Heer, waar Gij zoo dicht bij mij zijt
doen mijn voeten niet meer pijn.

H.M. van Randwijk.