Hunkering en heimwee

[p. 113]

Arrestatie.

Een straat vol menschen, en ieders leven
is sedert Adam geprijsd en verbeurd;
toen is dit plotseling gebeurd:
één had tegen de wet misdreven
en die werd meegesleurd.

En allen die zoo mèt hem moesten gaan
zijn hem joelend achterna geloopen.
Ik zag angst in zijn oogen staan
en boeien om zijn handen slaan
zijn mond wijd open.

Maar wat ik nooit vergèten kan:
hij keek mij aan!
O de stomme vraag van een vreemde man,
gevangene die mij gevangen nam.
- Ik ben meegegaan...

Nu is 't nacht... Onder getralied raam
wacht ik en luister. En praat je
onrustig en roept als een angstig kind?
- O Gij die de zondaars mint
zonder tractaatje
help mij en mijn vrind.

H.M. van Randwijk.