Hunkering en heimwee

[p. 104]

De Gelovigen.

Vaak heb ik ze gehaat, soms half benijd,
Die slapende Gods koninkrijk beërven
En bijna zonder angst wanneer zij sterven
Wegzinken in de zee der eeuwigheid.

O, niets kan hun de zekerheid ontroven!
Zij kennen twijfeling noch onderscheid,
Niets wat hen schokt, niets wat hen ooit verleidt,
Anders, dan zij eens leerden, te geloven!

Eén haat ik om zijn drankneus en zijn psalmen:
Wellustig trillend loopt hij ze te galmen.
God, zeg ik dan, straf deze femelaar.

Maar God glimlacht misschien, en maakt geduldig
Voor hem, en ook voor mij die hem beschuldig
Een woning in zijn wijde hemel klaar.

Muus Jacobse.