Hunkering en heimwee

[p. 105]

Kind en Man.

Ik denk nu dat ik man werd om het kind
Te kunnen vinden en dat in zijn klein
Spelend lichaam voor een wereld van schijn
De lach is waarmee eeuwigheid begint.

Om het verwonderd kijken naar een vlieg
Van zijn twee grote ogen, om zijn haar,
Zijn sabbelbeesten en zijn rammelaar
Waarmee hij keuvelt in zijn kleine wieg -

Maar hij wil groot zijn en zijn groeien reikt
Straks hooger dan de hand die zijn haar strijkt,
Tot zijn onrustig-zoekend oog, gescherpt,
Eenmaal mijn oudgeworden droom doorpriemt:
Hij is het zaad dat naar zijn volheid kiemt
En mij als een ontledigd huls verwerpt.

Muus Jacobse.