Hunkering en heimwee

[p. 92]

In Memoriam L.N.

Ik zie zijn bruine oogen en zijn mond,
zijn smalle handen en verwarde haren;
dat alles ligt nu ergens in den grond
verstard in duister tot een eeuwig staren.

En al de angsten die hij ondervond
gingen met hem, zijn lach, en zijn gebaren,
de hunkering die nergens antwoord vond,
de onvervuldheid zijner jonge jaren.

Nu kan de wereld hem niet langer deren,
haar koude oogen en haar onbegrip
voor zuiverheid als die de zijne was;

want hij is verder dan de verste sterren,
- dan gindse kleine flonkerende stip -
en onbewust als aarde en als gras.

Willem Hessels.