Hunkering en heimwee

[p. 84]

[Willem Hessels]

Adams Droom.

Hij sloot zijn oogen. Af en aan
ging boven hem de luwe wind:
hij droomde van nu op te staan
en in de schaduw heen te gaan
gelijk een kind.

Hij stond rechtop terwijl hij sliep
en kwam aan 't Paradijs -
o heldre wijs die zong en riep
vanuit het donkre boomendiep
o heldre wijs.

Hij droomde hoe hij vreesloos ging -
de engel liet hem door -
hoe bevend om zijn schouders hing
de oud-beminde schemering
zooals tevoor' -

Een glanzend dier sprong voor hem uit -
hoe waren hem vertrouwd
die fiere nek, die leeuwenhuid!...
En inniger werd het geluid
dat zong in 't woud.

Waren het vogels, engelen?
O zuiver lied dat zong
geluk dan zonder zonde is...
vanwaar die strakke droefenis
die in hem drong?

[p. 85]

 

Hij wist het niet, hij ging hier maar

 

door deze schemerlaan -

 

Maar toen hij bukte aan een klaar'

 

en helle bron, wie keek hem daar

 

verbijsterd aan?

 

 

 

Twee oogen droegen een geheim

 

een diepe schaduw lag

 

gedoken in hun klare schijn,

 

o plotse grondelooze pijn,

 

o wreede dag -

 

 

 

Hij vond zich wakker uit zijn droom,

 

zijn oogen wijd-gesperd van schrik -

 

de wind ging door den luwen boom

 

en zingend aan den wolkenzoom

 

verdween een leeuwerik.

 

 

 

Willem Hessels.