Hunkering en heimwee

[p. 64]

Adam III.

Reeds bloeiden in den nieuwen dag
De bleeke kimmen langzaam rood,
Toen Adam moede nederlag
En toefde op den tragen dood.

De stille schaduw van een vrouw
Ging soms voorbij zijn open tent -
Maar Adams oogen merkten 't nauw
En bleven naar den dag gewend.

Dicht bij hem knielde Eva neer
En weende om zijn stil gezicht -
Haar handen deden telkens weer
Aan 't klamme voorhoofd hunnen plicht...

De zon rees van de bergen uit
Er was een licht in Adams oog -
Toen, in de stilte, het geluid:
Een vogel ruischte naar omhoog!

W.A.P. Smit.