Hunkering en heimwee

[p. 56]

Gij scheidt - waartoe?

Gij scheidt - waartoe? wat niet kòn scheiden,
Gij scheurt langzaam mijn leven stuk.
't Was weinig dat ik lang moest lijden
Om één kort oogenblik geluk. -

't Was weinig, dat de weemoed immer
Mijn kleinste vreugd verbranden moest -
Als Gij het wilt, dan blijft zij immer
In mij, en maakt mijn leven woest.

Misschien is dit wat overdreven;
Men denkt veel als men droevig is.
Een kleinen tijd nog maar, en 't leven
Drijft rustig over mijn gemis.

Zoo was het - zoo zal 't nog wel wezen,
Och ja, ik neem het ook wel aan...
Eigenlijk hoeft men niets te vreezen:
Zooals het moet, zoo zal 't wel gaan.

Wanneer men ‘vroom’ is heft men de oogen
Gelaten op: dan is men ‘stil’,
En zegt dit zacht en diep-bewogen
Aan ieder die het hooren wil.

En heeft men dit maar ondervonden,
En is men zoo ‘diep ingeleid’...

- O God, vergeef ons onze zonden,
En help het hart, dat naar U schreit.

Geraert van Suylestein.