Hunkering en heimwee

[p. 54]

De Veerbel.

De zoetheid van den dood doordringt alreeds het leven,

wanneer zijn schaduwen van zilverig karmijn
gelijk een malve mist om onze droomen zweven,
die schemeringen schept uit vreugde's broozen schijn.

Als van een verre stem de vage klanken beven

en breken voor den dauw van het vereenzaamd brein
in weifelmijmering, den nevel van het leven,
dan voelen wij in ons zijn aandacht hevig zijn.

Dan voelen wij in ons, als wij de oogen sluiten,

heel zuiver en heel zacht de veerbel die beweegt,
die zijn geslotenheid in 't ijl gelui gaat uiten,

dat ongebroken langs 't beneveld water veegt;

en vangen in ons hart het ademen, waar buiten
het bloedende geluk niet anders blijkt dan leegt'.

Laurens van der Waals.