Hunkering en heimwee

[p. 7]

Ständchen

(Aan een zeer jong meisje, bij de viool onder het venster te zingen).

Klaagt de nachtegaal in 't loover? Ruischt de regen door de blaeren?
Is het een melodisch voorspel dat een zomerdroom bezint?

Neen, het is de stem der snaren

Wiegende op den avondwind.

'T is het langoureuse hijgen

Van begeeren, veel en lang;

'T is een diepverinnigd zwijgen

Openbloeiend in gezang.

Dat zal, heimlijk zich vermengend

Met het koeltje van den nacht,

Boelend niet uw jonge boezem

Die naar frisschen adem smacht,

In de stonde

Dat geen droomen

Van zijn sponde

Iemand weert,

Uw onschuldig hart vergeven

Met verlangen, dat verteert;

Dat doet nimmermeer

Bedaren

Eer,

In volheid uwer jaren,

[p. 8]

 

Uwer leedjes liefgetal

 

In het geluw

 

Uwer haren

 

Op mijn peluw

 

Rusten zal.

 

 

 

Geerten Gossaert.