Hunkering en heimwee

[p. 5]

[Geerten Gossaert]

Atlantis.

Van alle waan verzadigd,

Van alle werk vermoeid,

Is ons, uit zaad der aarde,

Eén hemelbloem ontbloeid:

De droom van 't land van vrede,

Waarheen, uit 's werelds nacht,

Steeds vuriger 't begeeren

Van onze ellende smacht!

Hoe goed om dáar te rusten

Van 's levens dubbel juk:

De last van veel ontberen,

De last van veel geluk...

Als nimmermeer het stralen

Van 't smartelijke licht

Den sluimer zal verjagen,

Van ons verstild gezicht!

Eéns zal ons rijper weten,

Als een bekoorde kaan,

De diepe Sondt doorsnijden

Der omgaande oceaan;

Dan zal, wanneer in 't oosten

De eerste morgenschijn

De hemelen doet tinten

Met teeder karmozijn,

[p. 6]

 

Ons slapeloos verlangen,

 

Op uitkijk in het want,

 

De weringen ontwaren

 

Van dat beloofde land.

 

 

 

Van alle leed ontheven,

 

En los van elke lust,

 

Wacht dáár ons, na dit leven,

 

Van alle liefde rúst.

 

 

 

Geerten Gossaert.