De donkere bloei

[p. 34]

Goede Vrijdag-nacht

In lichten wit-verwaasden nacht
Heft donker zich de heuvel op.
Ontledigd op den ronden top
Houdt 't kruis bij leege schaduw wacht.

Ontzaggelijk door ruimte en tijd
Glanst doelloos schoon de doode maan
En glimt de ruwe balken aan
En blauwt de schaûwen ledigheid.

Doelloos verheft mijn hart zijn kreet.
Men nam den grooten Strafling af.
Zijn liefde in het verzegeld graf
Niet meer van wakker worden weet.

En tòch die hoop, dat vroeg of laat,
Wie weet, aleer de morgen grijst,
Hij uit doods slaap versterkt verrijst
En levend bij mij staat.