|
| |
| |
| |
David.
Tweede boek.
Prins David, Gibea en Saüls woede ontweken,
Genaakte Rama, dat, omringd van vruchtbre streeken
En sombre bosschen, in wier kreits de rust gebied,
Op al de landstreek uit zyn wallen nederziet.
De Godstolk Samuël, in deeze stad gebooren,
Had, toen hy Richter wierd, daar zyn verblyf verkooren,
Sints hy ze ontzet had uit de magt der onbesneên.
Hier trok zyn wyze deugd een gantsche schaar byéén
Van vroome Nazireers, gewyde Jongelingen,
Die, afgezonderd tot godsdienstige oefeningen,
Met een leergierig oog Gods wetten gadeslaan,
Of, zynen naam ter eer', verheugd ten reije gaan;
Wanneer het Albestier, in 't eeuwig licht gezeten,
Hen aanblaast door zyn' Geest, hen uitzend als Profeeten,
Om, met gezag bekleed, het opperste bevel
Te ontvouwen aan den Vorst en aan gantsch Israël.
De nuchtre morgenzon rees met vernieuwde glanssen
In 't bloozend oosten aan de azuuren hemeltranssen,
| |
[pagina t.o. 30]
[p. t.o. 30] | |
TWEEDE BOEK.
| |
| |
Toen David in het huis des gryzen Zienders trad,
Daar hy in 't midden van zyn leerelingen zat,
Aan wien hy 't heilgeheim van Mozes wet verklaarde,
En al de wondren van Gods almagt openbaarde.
Hy ziet den jongen Held, welëer op Gods bevel
Door zyne hand gezalfd tot Vorst van Israël,
En blyft een oogenblik zyn eigen oog mistrouwen.
Zyt gy 't? vraagt hy, in 't eind', zyt gy 't, wien wy aanschouwen?
ò Prins, op wien de Staat met recht betrouwen grond!
Wat jaagt u herwaart, in den vroegen ochtendstond?
'k Ben, antwoord David hem, deez' nacht het hof ontweken,
Om u, ô Samuël! in eenzaamheid te spreeken.
De eerwaarde Godsgezant weet, door ervaarenis,
Van welk een' wreevlen aart Vorst Saüls inborst is;
Daar hy, reeds jaaren lang, om zyn gedrag verslagen,
Te Rama over hem in 't hart heeft rouw gedraagen.
Hy speurt in 's Prinsen oog een heimelyke smart,
En leest in zyn gelaat de ontroering van zyn hart.
Hy scheid terstond zich af, om hem gehoor te geeven,
En leid hem, uit de stad, naar Najoths stille dreeven.
't Vermaaklyk Najoth, dat aan 't volkryk Rama paalt,
En met de westzy' van 't gebergte nederdaalt,
| |
| |
Verschuilt zich in een woud van palm- en cederboomen.
Het had welëer zyn' naam in Israël bekomen
Van al de hutten in die landstreek opgericht,
Die 't yvrig herdersvolk ter wooning had gesticht,
Alwaar het van naby het wollig vee zag weijen
Langs breede heuvels en in grazige valeijen,
In wier behaaglyk ruim geen oog zich vind bepaald.
De frissche waterstroom, van 't hoog gebergt' gedaald,
Een aantal beekjes, door natuur of vlyt gegraaven,
Verschaft 'er vochts genoeg om veld en vee te laaven.
In dit bekoorlyk oord door Samuël geleid,
Ontdekt hem Jesses telg al Saüls spoorloosheid;
Hoe hy, tot driewerf toe, hem dong naar 't schuldloos leven,
En welk een blyk van trouw hem Michol had gegeeven.
Hy vraagt Gods wyzen tolk om raad, in dit geval,
En hoe hy 's Konings haat ontgaan of stillen zal.
Ik ken, zegt Samuël, ik ken hem aan die trekken,
Die zyn' geveinsden aart zo duidlyk my ontdekken.
Vrees echter niet, en poog zyn woede een wyl te ontvliên:
Gy zult de Hoogste Magt uw recht verweeren zien;
Zy, die u gadeslaat, zal voor uw welzyn zorgen,
En scheppen uit deez' nacht een' liefelyken morgen;
| |
| |
Wacht met geduld dat uur, te vreden met uw lot;
Verdraag dit ongelyk; beveel uw zaak aan God.
Ligt zal des Konings drift door tusschenspraak bedaaren.
Ligt zal hy, als voorheen, u weêr voor vriend verklaaren.
Ik heb, dus vaart hy voort, na zynen jongsten stryd
Met Amaleks gedacht, zyn aangezicht gemyd.
De staat van 't hof kwam my in 't algemeen ter ooren;
Voldoe thans myn begeerte, om van uzelv' te hooren
Al 't geene u wedervoer, sints dien gewenschten stond
Toen ik u 't eerst in 't huis van uwen Vader vond.
Het voegt me op uw verzoek gehoorzaamheid te toonen,
'k Zou me anders, zegt de Prins, van dit verhaal verschoonen;
Nu onderwerp ik my, met schroom, aan uw bevel.
Aán God-alléén zy de eer van 't heil van Israël!
Uw deugd, hervat Gods Tolk, behaagt aan 't Alvermogen.
Kom, volg my, daar myn ziel, in aandacht opgetoogen,
Haar bede, dag aan dag, voor 't heil des Erfvolks stort:
Dat daar Gods groote naam door u verheerlykt word'!
Hy spreekt, en treed vooruit, langs schaduwryke streeken,
Naar 't digtst van 't lomrig woud, getuige van zyn smeeken.
Waar? in wat oord heeft ons de Godsgezant geleid?
Aandoenelyke stilte! ontroerende eenzaamheid!
| |
| |
Ontzagchlyk bosch, welks kruin de sterkste zonnestraalen
Te rug kaatst, 't licht belet in uwen kreits te daalen;
Waar telg noch blaadje word bewoogen van den wind;
Waar 't schoongevederd choor een stille schuilplaats vind!
Gewyde duisternis, die de aandacht op kunt wekken,
Om, knielend, haar geheim aan 't alziende Oog te ontdekken!
Gy hebt, als Davids ziel, ook onze ziel ontroerd,
Onz' eerbied aangespoord, ons hart zichzelv' ontvoerd.
ô Gryze Samuël! ô Eer van Jesses zoonen!
Wie kan in deezen stand u naar den eisch vertoonen?
Wie maalt u naar verdienste, ô eerbiedwaardig Paar!
U, Tolk van Gods verbond! u, Sions Harpenaar!
Hier zal, zegt Samuël, ons geen verspieder stooren;
Hier kunt ge veilig my 't geen u betreft doen hooren.
Ik eisch niets zonder reên: ontdek my, 't is uw' pligt,
Den grond van uw gemoed voor Gods alziend gezicht.
Ik zoek, hervat de Prins, het diepst van myn gepeinzen
Voor u zo min als voor de Alweetendheid te ontveinzen.
Hoor hoe Gods Almagt door myn zwakheid zegen wrocht,
En of ik reden gaf tot Saüls achterdocht.
Na de overwinningen, in onderscheiden togten,
Door Jonathan op 't heir der onbesneên bevochten,
| |
| |
Waardoor het Vaderland in kalmte wierd gebragt,
En 't Ryk des Filistyns verminderde in zyn magt,
Had nog het oorlogsvuur zyn krachten niet verlooren.
De Filistyn rukte aan, zelfs sterker dan te vooren,
En zwoer gantsch Israël te vellen door 't geweer.
Hy sloeg by Pasdammim zyn talryk leger neêr,
Voorby Azekaas vest, en digt aan Sochoos wallen;
Vanächter door 't gebergt' gedekt voor 't overvallen.
Ons heir, op de eigen wyz' door heuvelen gedekt,
Stond tegen hem gekant, en had zich uitgestrekt
In 't lomrig eikendal, dat bei' de legers scheidde.
De zon had veertigwerf, sints elk zyn' kans verbeidde,
Haar dagreis afgelegd, en 's vyands overmagt
De schrik in al het land van Israël gebragt,
Wanneer myn Vader, die in 't leed des Erfvolks deelde,
En by 's Lands groot gevaar zich 't groot gevaar verbeelde
Waarïn zyn moedig kroost in 't leger zich bevond,
My, op het onverwachtst, naar myne broeders zond.
Gaa, sprak hy, gaa, myn Zoon beveel het vee den hoedren.
Verneem in 's Konings heir naar 't welzyn uwer broedren.
Breng hen deez' voorraad, door myn zorg voor hen bereid.
Breng dit geschenk, ten blyk van myn genegenheid,
| |
| |
Den dappren Hoofden der verscheiden Duizendtallen.
Ik boog my voor hem neêr, verliet en vee en stallen,
Aan myne zorg betrouwd in dien gewenschten tyd.
ô Zalige uuren, toen ik veilig, onbenyd,
De onnoozle lammers hoedde, en, in begraasde dreeven,
De zoetheid smaakte van 't eenvoudig herdersleven;
Toen 't veld te luistren scheen, als door myn' zang bekoord!
ô Zalige uuren, door geen hartewee gestoord!
'k Verloor u voor altoos! waar zyt gy heen gevaaren?
Ik spoedde my op weg naar Isrels legerschaaren,
Op 't vaderlyk bevel, by 't ryzen van het licht.
Hoe weinig weet de mensch waartoe hy iet verricht,
En welk een lot hem door den Hemel is beschooren!
De schelle krygstrompet had zich alreeds doen hooren,
Daar zy, tot tweewerf toe, en zonder tydverlies,
Met afgebroken klank, alom den optogt blies.
De hopliên hadden reeds ons Volk ten stryd vergaderd,
En 's vyands leger was kloekmoedig ons genaderd.
Men stond van wederzyde elk op zyn' hoefslag trotsch,
Terwyl valei en bosch en berg en dal en rots
Van 't veldgeschrei weêrgalmde; elk scheen getroost te stryden,
En op deez' dag zyn bloed aan 't Vaderland te wyden,
| |
| |
Toen ik in 't leg er trad, voor 't aangaan van 't gevecht.
Ik had myn gaaven ter bewaaringe afgelegd
By Saüls Helden, die den wagenburg bewaakten,
Als ik myn broeders vond, die naar den aanval haakten.
Ik bragt hen Vaders groet', toen een ontzagchlyk Held,
Voor 's vyands talryk heir, zich opdeed in het veld;
Zyn naam was Goliath: hy groeide in ooreloogen,
En trad met stoute schreên ons leger onder de oogen
Hy sproot uit Enaks stam, die stam zo wyd berucht
Door Helden wier gestalte en kracht gantsch Isrel ducht;
En was in Gath bekend als Rafaas eerstgebooren.
Hy stak, op al het volk, gelyk een hooge toren
Op laage daken, uit; zyn hoogmoed had de kracht
Van Samgars yzren knods en Samfons vuist verächt.
Door bloeddorst en geweld naar 't heetst des stryds gedreven,
Deed hy, door slag op slag, de braafste helden sneeven,
Wanneer hy aan het hoofd der benden ons besprong,
En Isrel, reis op reis, tot moedloos vluchten dwong.
Hy torste een' zwaaren helm, en scheen in 't schubbig wapen,
In 't koopren borstpansier, ten oorloge als geschaapen:
Zyn speer geleek een boom, in hoogte en in gewigt.
'k Geloof dat naauw' myn arm zyn schild had opgeligt.
| |
| |
Terwyl ik hem beschouwde en aanzag als een wonder,
Trof my zyn grove stem gelyk een schorre donder,
Die van het hoog gebergt', door de Echoos overäl
Beantwoord, romlend rolt en neêrstort in het dal.
Gy, Bloodaarts! riep hy uit, vond gy, sints veertig dagen,
Geen' krygsman onder u, die de oorlogskans durft waagen,
En toetsen, lyf om lyf, wie de opperheerschappy
Zal voeren in dit oord, of Israël, of wy?
Lafhartigen! indien ge uzelv' niet durft verweeren,
Buigt u dan onder ons en leert uw meesters eeren.
Wat draalt ge? of vleid gy u, dat uw gewaande God,
Door zyn verdichte magt, uit deernis met uw lot,
My, voor uw moedloos oog, in 't stof zal nederploffen?
Vermogt hy dit, zyn hand had my voorlang getroffen.
Zo sprak hy, daar hy ons vast na en nader kwam.
Geen felle regenvlaag dooft een geringe vlam
Zo schielyk, als zyn taal den moed van Isrel doofde.
Elk sloeg, al beevende en met halfgeboogen hoofde,
Zyn oogen neêr voor hem, dien niemand dorst weêrstaan.
'k Ontken 't niet, zyn gezicht-alléén joeg siddring aan.
Nochtans gevoelde ik my in eedlen toorne ontsteeken;
Ik blaakte om de eer van God en 't leed myns Volks te wreeken
| |
| |
Op dien hoogmoedigen en al zyn' snooden stoet!
Gewis de Hemel zelf vervulde my met moed.
Wie is dees Goliath, dees heillooze onbesneden,
Dat hy de hoogste Magt durft hoonen in zyn reden;
En 't heir van Israël, het heir des grooten Gods,
Dus riep ik overluid, versmaad met zo veel trots?
Dees taal behaagde al 't Volk, dat my met drift berichtte
Hoe Koning Saül zich met dieren eed verpligtte,
Dat de overwinnaar van deez' trotschen Filistyn
Gemaal der Ryksprinsesse en zelf een Vorst zou zyn.
Wien zou zo schoon een prys, dus sprak ik, niet bekooren?
Myn broeder Eliab, myns Vaders eerstgebooren,
Onkundig door wiens magt myn yver wierd geleid,
Noemde, openlyk, dat uur, myn' moed vermetelheid;
En dreef my toornig toe: Wat deed u herwaart komen?
Gy hebt gewis deez' togt uit hoogmoed ondernomen;
Daar midlerwyl, misschien, in 't hart der wildernis,
Het vee, uw zorg betrouwd, een prooi der wreedheid is.
Ik ken uw' trotschen geest, uw' waan van vroeger tyden.
Gy moest in 't leger zyn, opdat gy ons zaagt stryden.
Terwyl ik door myn reên dit kwaad vermoeden weer',
Verbreid het vlug gerucht myn' yver meer en meer,
| |
| |
En baart een' straal van hoop in 't hart van Saüls Helden;
Die ylings aan dien Vorst in zyne veldtent meldden
Dat zich een Jongling tot den stryd gemoedigd vond,
'k Wierd by hem ingeleid; hy kende my terstond
Voor d'eigen herdersknaap, die, door den klank der snaaren,
Zyn' boezemstryd gestild, zyn zorg had doen bedaaren.
ô Vorst! dus groette ik hem, dat niemand in dit dal
Om deezen Filistyn voortaan de moed ontvall';
Ik zal hem, met Gods hulp, bestryden voor uwe oogen.
De Koning, schoon verblyd, scheen met myn jeugd bewoogen.
En sprak my minzaam toe: Waar dryft u de yver heen?
Schoon my uw moed bekoort, uw krachten zyn te kleen.
Gy zyt een Jongeling, gewoon op 't vee te passen:
Hy is, in tegendeel, in 't harnas opgewassen,
In oorlog opgevoed van zyne jeugd af aan.
Ik zal, door God gesterkt, hem echter nederslaan,
Dus sprak ik, 'k durfde my in meer gevaaren waagen.
'k Heb, daar ik 't vee bevrydde, een' fellen beer verslagen,
En een' verwoeden leeuw; dees trotsche Filistyn
Zal min voor my geducht dan deeze monsters zyn.
De Magt die my beschutte in hun bloeddorstig woeden
Zal my voor 't woest geweld van Goliath behoeden;
| |
| |
Ik vrees zyn krachten niet, Gods kracht is eindloos meer;
Hy lasterde Israël en Isrels Opperheer.
De Koning scheen, in 't eind', getroffen door myn reden.
Men gespte, op zyn bevel, zyn harnas om myn leden,
Den gulden helm om 't hoofd, en 't vorstlyk zwaard op zy'.
Dit ongewoon gewaad, hoe grootsch, mishaagde my:
Ik vond my door dien last belemmerd en verlegen.
Myn sterkte, riep ik uit, rust in des Hoogsten zegen.
'k Heb nimmer in 't gevecht myn krachten dus bezocht,
En wacht myn glori van geen wapens, op deez' togt.
'k Zal, zonder krygsgewaad, myn Vaderland bevryden,
En op eene andere wyz' den Filistyn bestryden.
Dus spreekend lag ik helm en zwaard en rusting neêr,
En nam myn' herdersstaf en eigen kleeders weêr;
En hield, ontvonkt door moed, die aangroeide onder 't spreeken,
Vyf gladde keiën, uit de naastgelegen beeken,
Met myne werpkoorde in myn herderstasch gereed.
'k Wierd door den Vorst, die zelf my uitgeleide deed,
Gebragt aan 't uiterste van Isrels legerwallen,
Door all' de benden heen, en toegejuicht van allen.
De groote Filistyn, die tweewerf 's daags verscheen,
Vertoonde zich, op nieuw, nog trotscher dan voorheen,
| |
| |
Toen my de Vorst omärmde en afzond, op myn bede.
Gaa, sprak hy, jonge Held! verwin, en keer in vrede!
Een diepe stilte, alöm door Isrels heir verspreid,
Gaf klaare blyken van beangste oplettendheid;
Doch 's vyands leger juichte, en hief het hoofd naar boven,
En dorst zich, vóór den stryd, de zege reeds belooven.
De ontzagchelyke Reus, verwaande Goliath,
Sloeg 't haatelyk gezicht, terwyl hy nader trad,
Verachtlyk op my neêr. Vermeetle! durft gy denken,
Dus riep hy, dat een stok de zege aan u zal schenken?
Acht gy 't een hond te zyn, dien gy bestryden zult?
Hy vloekte, by zyn Goôn, uit brandend ongeduld,
En schold en hoonde en dreigde; en zwoer me, in 't grimmig woeden,
Te slagten, als een prooi om 't wild gediert' te voeden.
Eene eedle gramschap deed my bloozen, op deez' reên.
Verwaande! sprak ik, ligt de zege dan alleen
In harnas of in speer; en steunt ge op dat vermogen?
Ik wacht myn heil van God, van God, die in den hoogen
Voor 't heil des Erfvolks waakt en voor ons leger stryd;
Wiens naam gy lastren durft, wiens magt ons hart belyd.
Hy zal u, in dit uur, door myne hand doen sneeven,
En al uw Volk ten prooije aan 't wild gedierte geeven;
| |
| |
Opdat al de aarde erkenne en uit uw voorbeeld leer'
Dat Isrel word beschermd door aller goden Heer,
Die nimmer ongestraft zyn hoog gezag laat hoonen.
Dus spreekend, smeekte ik God dit uur zyn magt te toonen.
'k Lag een der keiën in de werpkoorde, en beval,
Al slingrende, Isrels heil den Schepper van 't heeläl,
En dreef den steen hem toe, die, gonzende aangevloogen,
In 't reuzenvoorhoofd zonk, en de yslykgrimmende oogen
Deed puilen uit den kop. Daar stort het log gevaart',
Met spiets en helm en schild en harrenas en zwaard,
Al duislende op den grond: men hoort hem nederploffen,
Gelyk een cederboom, door 't blixemvuur getroffen,
Ter neêr stort, en 't gebergt' doet davren van den slag.
'k Vloog ylings op hem aan, toen ik hem vallen zag,
En, loovende Isrels God, verhoorder van myn bede.
Rukte ik, met al myn kracht, zyn slagzwaard uit de schede,
En scheidde, daar ik hem op 't zwoegend ligchaam trad,
't Afschuwlyk hoofd, gekneusd, met brein en bloed bespat,
Straks van den loggen romp, en liet hem zonder leven.
Fluks wierd dees lofgalm door al 't Erfvolk aangeheven,
Die in den hemel klonk: Gods naam zy eeuwige eer!
God lof! de zege is ons! God lof! daar stort hy neêr!
| |
| |
Straks doet de Vorst alom de krygstrompetten steeken,
En Jonathan valt uit, om Jakobs hoon te wreeken.
Het heir des Filistyns, door 't vallen van zyn hoofd,
Waarïn zyn hoop bestond, van moed en kracht beroofd,
Beschreide zyn verlies, en vlood langs berg en dalen;
Daar dappre Jonathan, gewoon te zegepraalen,
Hen nastreefde, en, aan 't hoofd van zynen heldenstoet,
Den grond met lyken dekte, en baadde in 's vyands bloed.
Terwyl hun jammerkreet de ruime lucht vervulde,
En Juda's moedig kroost van eedle gramschap brulde,
Gelyk een jonge leeuw die zynen roof beschouwt,
Genaakte ik 's Konings tent, die, in het diepst van 't woud,
In eenen digten drom van tenten lag beslooten,
Op 't handgeklap des volks, omringd van legergrooten.
'k Hield in de rechte vuist het zwaard van Goliath,
In de andre, by het hair, het reuzenhoofd gevat,
Dat, laauw, met bloed bemorst, met doodverf overtoogen,
Elks hart nog siddren doet daar 't gaapt met mond en oogen.
ô Koning! riep ik uit, Gods magt, die door myn hand
Uw' trotschen vyand trof en nedervelde in 't zand,
Doe u en uw geslacht haar' bystand duurzaam blyken,
En al wie u weêrstreeft, als Goliath, bezwyken!
| |
| |
Dus spreekend bood ik hem myn' buit al knielende aan.
De Vorst omärmde my, scheen op het hoogst' voldaan,
Vernam naar myn geslacht, en zwoer, door vreugd gedreven,
Dat hy de Ryksprinsesse aan my ter bruid zou geeven.
Inmiddels viel de nacht, en 's Konings braave Zoon,
De Held van Israël, het hoofdjuweel der kroon,
Keerde uit den slag te rug, omstuwd van zyne helden,
Terwyl bazuin en stem zyne overwinning meldden,
Met een gevangen schaare en een' onschatbren roof,
Bekranst, om zynen helm, met jeugdig eikenloof.
God, onzer vadren God, zy eindlooze eer gegeeven!
Dus sprak hy tot den Vorst, de zege is ons gebleeven!
De trotsche vyand vlucht, vernesteld overal,
In 't woud, op 't hoog gebergte, en in 't moerassig dal.
Uw Helden deeden hem zyn' ydlen trots bezuuren,
Door Saraïm, tot Gath, en zelfs tot Akkrons muuren.
Terwyl de Vorst den moed der dappre benden prees,
En zyn' geliefden Zoon zyn tederheid bewees,
Zag Jonathan op my; hy trad my vriendlyk nader
En greep my de hand. Niet ons, niet ons, myn Vader!
Maar deezen Held behoort de lof van dit gevecht.
Hy heeft, door eenen slag, dit oorlogspleit beslecht.
| |
| |
Dus sprak hy, en hy sloeg zyne armen om my heenen.
ô Jonge Held, in 't heir tot ons geluk verschenen;
Voor wien, dus voer hy voort, voor wien de Hemel stryd!
Denk niet dat Jonathan uw glori u benyd;
Zy kan my ruim zo sterk als myn geluk behaagen.
Verwerp myn vriendschap niet, die u word opgedraagen,
En gun my de uwe, daar myn hart met drift naar tracht.
Daar ik den Prins omhelze, en dank, naar myne magt,
En wensch dat my zyn gunst aanhoudend moog' belonken,
Vind ik my onverwacht door zyne hand beschonken.
Hy bied my, met zyn kleed, zyn rusting, ryk in glans;
Zyn zwaard, zyn schild, zyn boog; en kroont my met zyn' krans;
En roept, daar hy bespeurt hoe sterk die eer my streelde,
Ach! dat gy in myn heil als in dees kleeding deelde!
't Juichte alles, op dit blyk van 's Prinsen eedle deugd.
De Vorst-alléén scheen meer verwonderd dan verheugd,
'k Wierd echter aangesteld tot hoofd der oorlogsschaaren.
De Hemel bleef my by in alle krygsgevaaren,
En Isrel zag alom des vyands magt geveld.
Nadat ik, van myn' vriend, Prins Jonathan, verzeld,
De steden, door 't geweld des vyands ingenomen,
Zyn' wederstand ten spyt, voor ons had weêr bekomen,
| |
| |
Keerde al ons heir te rug in volle zegepraal.
Hoe maale ik u de vreugd, 't gejuich en 't gul onthaal
Des volks, dat nu, getroost, blymoedig ons ontmoette,
En 't overwinnend heir met zegezangen groette.
Het prachtig Gibea, 't welk Saüls hof besluit,
Muntte, in der Steden kring, door zyne blydschap uit.
't Was ochtend, als de Vorst, op zyn verheven wagen,
Door een beschreide schaare, in ketenen geslagen,
Met neêrgeboogen hoofde, al zuchtend, voorgetreên,
En van zyn wacht omringd, voor Gibea verscheen.
Myn Halsvriend, nevens my, en 't puik van Isrels Helden,
Die Koning Saül in zyn zegepraal verzelden,
Elk naar zyn' staat gedost, vermeerderden de pracht,
Niet minder dan de roof, die ons wierd nagebragt;
Terwyl door 't gantsche heir deeze optogt wierd beslooten.
De blydschap groeide in 't hart van kleenen en van grooten,
Op 't saamgemengd geluid van krygstrom en trompet.
Zo ras de blyde stad haar poorten openzet,
Verschynen voor ons oog verheugde Maagdeschaaren,
Met harpen in de hand, en kranssen om de hairen:
Het eêl gesteente en 't goud van 't hals- en armsieraad
Stak glansryk af op 't wit van 't sleepend feestgewaad;
| |
| |
Haar houding, haar gestalte en lieflyk zangvermogen
Verrukt ons, streelt ons hart, en houd ons opgetoogen,
Daar zy, in snaarenspel en zangkunde uitgeleerd,
Dus Saül groeten, die verwinnaar wederkeert:
Trek in, trek in aan 't hoofd van uwe togtgenooten,
ô Vorst, tot Isrels heil, met oli overgooten!
Trek in, ô Koning, die, tot vreugd van Jakobs Staat,
By duizendtallen zyn verdrukkers nederslaat!
Hier hief al 't speeltuig aan, op 't eindigen der zangen;
Doch 't zweeg terstond, op nieuw door deezen toon vervangen:
ô David! Jesses telg, die, door Gods magt gesterkt,
Den trotschen reus versloegt, 's Lands heil hebt uitgewerkt!
Hoe is des vyands waan door uwen moed gevallen!
Gy velt tienduizenden by 's Konings duizendtallen.
Wie roemt u naar waardy, ô David! Jesses zoon!
Gy praalt als 't hoofdjuweel aan Isrels glorikroon!
De Vorst, in 't hart door spyt tot gramschap aangedreeven,
Beval terstond het heir de vesten in te streeven,
Op 't hooren van dien galm, die 't argwaankweekend hart
Doorwondde, als met een' schicht, en zwoegen deed van smart.
Nochtans wierd deeze dag door 't volk met vreugd beslooten,
Terwyl de Koning klaagde, aan zyne huisgenooten,
| |
| |
Dat Isrels maagdenrei, in haare vrolykheên,
My boven hem verhief, en tien schonk tegen één'.
Men zocht vergeefsch, door reên, zyn' toorn te doen bedaaren;
Dees ingebeelde hoon bleef voor zyn zinnen waaren,
Verkreeg op 't woelziek brein in 't einde de overhand:
Een onverzoenbre nyd stak 't wrokkend hart in brand.
De morgenstond verscheen, en trok de ontwaakte Grooten
Naar 't hof: de ontruste Vorst had nog geen rust genooten.
De spyt en geemlykheid, tot op 't gelaat gevoerd,
Getuigden hoe zyn hart inwendig wierd beroerd.
Ik zocht door harpmuzyk zyn ziel in rust te stellen.
Hy poogde, welk een loon! my door zyn speer te vellen.
Verschrikt door dit gezicht, 't welk my met siddring trof,
Ontweek ik Gibea en 't al te ondankbaar Hof,
En trok naar Efratha en vader Jesses wooning.
's Ryks Erfprins zag met smarte op welk een wyz' de Koning
Myn' yver had beloond; en zond my gunstig blyk
Hoe sterk zyn vriendschap deelde in al myn ongelyk;
En hoe hy, schoon hy thans deez' Staatstorm moest gehengen,
Zich vleide my eerlang op nieuw in gunst te brengen.
's Lands wreevle vyand greep inmiddels nieuwen moed,
Kwam met meer magts te velde, en eischte wraak van 't bloed
| |
| |
Door Jakobs heldenheir vergooten in het stryden.
Terwyl hy roofde en blaakte en woedde aan allen zyden,
Vertoonde Jonathan den Vorst, met heusche taal,
Hoe ik, indien men my, door averegts onthaal
En aaklig lyfsgevaar, niet had van 't hof doen vlieden,
't Geweld des Filistyns thans moedig 't hoofd zou bieden.
Stond David, sprak de Held, gelyk voorheen, ons by,
Streed hy voor 't Land aan de eene en ik aan de andre zy',
Hoe groot een heldenmoed zou dit in 't Erfvolk wekken,
En tot hoe groot een schrik voor 's Vyands benden strekken!
De Vorst, die, door 't beleid van mynen Vriend verzacht,
Met minder afkeer aan myn oorlogszege dacht,
Ontbood my aan het hof, daar hy my dus begroette:
ô David! denk niet meer aan 't leed dat u ontmoette:
Myn kwaal, maar niet myn hart, vervoerde myne hand.
Trek op, red anderwerf het zuchtend Vaderland.
Verweer ons wettig erf, aan 't hoofd der oorlogsschaaren.
Belet den Filistyn in 't woeden voort te vaaren.
Gaa, stryd des Heeren stryd, zyt my een dappre Zoon,
En wacht by uw triomf de Ryksprinses ten loon.
Een ongeveinsde ziel kan nimmer wraakzucht voeden.
'k Verbande, op 's Vorsten taal, allengs myn kwaad vermoeden,
| |
| |
En trok, aan 't hoofd van 't heir, op 's vyands benden aan.
Niets stuitte ons op dien togt, niets kon ons tegenstaan.
De Godheid streed voor ons, en deed 's Lands haaters vluchten.
Maar, ach! die zege gaf op nieuw my stof tot zuchten.
De ondankbre Koning had, terwyl ik voor hem streed,
De aan my beloofde Bruid, in spyt van eer en eed,
Gehuwd aan Adriël, in Mehola gebooren.
Prins Jonathan kon naauw' zyn ongenoegen smooren
By 't sluiten van dien echt: zyn deugd, aan my verknocht,
Liet niets tot weering van dit onheil onbezocht;
En, schoon zyn zorg voor my den Koning bleef mishaagen,
Zyn yver schroomde niet zich voor myn zaak te waagen;
Zyn vriendschap groeide zelfs by 't groeijen van myn' druk.
Myn Halsvriend, sprak hy, wyt uw treffend ongeluk
Niet aan uw' Jonathan, die 't vruchtloos zocht te weeren.
Gy blyst myn broeder; 'k zal als broeder u waardeeren;
En, worde ik ooit begroet als Heerscher van dit Ryk,
U een vergoeding doen voor al dit ongelyk,
Waarvan gantsch Israël met blydschap zal gewaagen.
Zo u myn vriendschap, als my de uwe, kan behaagen,
Zo ge een gevoelig hart in uwe borst Besluit,
En, munt ge in teêrheid als in heldendeugden uit,
| |
| |
Dan zal myn blyde ziel haar' liefsten wensch verwerven,
Dan zal nooit Jonathan zyn' waarden David derven.
Vergeet dit leed om my; verzekerd, dat uw vrind
U, welk een lot u treff', met de eigen teêrheid mint.
Des Prinsen dierbre trouw verminderde myn smarte:
De vriendschap maakte zich meestresse van myn harte:
Haar zachte neiging, die geen drift, geen onrust voed,
Verleende eerlang de kalmte aan myn ontroerd gemoed.
Wy smaakten al 't geluk dat ze immer doet erlangen
Aan zuivre zielen, die, door eerzucht noch belangen
Geslingerd, haar geboôn zorgvuldig gadeslaan.
ô Welk een zaligheid bragt my die vriendschap aan!
Hoe groot een vreugd my de echt of maagschaps liefde geeven,
Myn Jonathan volmaakt de blydschap van myn leven.
Ik ken, zegt Samuël, geraakt door dit verhaal,
Ik ken Prins Jonathan; ik sprak hem menigmaal.
'k Vond hem Godvreezend, heusch, grootmoedig en rechtvaardig;
Die nooitvolpreezen Prins was beter Vader waardig.
Al baart zyn deugd hem haat, al baart zyn trouw hem hoon,
Hy wacht', hoe 't lot ook wende, een allerheerlykst loon!
Held David vangt weêr aan: Ik trachtte myn gepeinzen,
Op Jonathans verzoek, zo veel ik kon, te ontveinzen;
| |
| |
En, zelfs, toen my de Vorst bericht gaf van dien echt,
Toonde ik, gelyk voorheen, my aan zyn' dienst gehecht.
Wat heeft myn hand verricht dat my zou kunnen noopen,
Dus sprak ik, op den naam van 's Konings zoon te hoopen?
Wat is myns Vaders huis, dat ik my met de trouw
Der schoone Ryksprinses vermetel vleijen zou?
Dus poogde ik, kon 't geschiên, zyn afgunst neêr te zetten,
Schoon hy zyn woord verbrak, en, met zyn woord, de wetten
Aan goede trouw verknocht, aan billykheid gepaard.
Vergeef dees ronde taal; gy kent Vorst Saüls aart.
De schoone Michol, die, in 't prilste van haar dagen,
Zich aller Grooten hart om stryd zag opgedraagen,
Wier luister elk ontstak in ongeveinsden gloed,
En die nog grooter glans bezit in 't rein gemoed,
Wierd, als myn Jonathan, met mynen ramp bewoogen,
En zuchtte om myne smart, uit minzaam mededoogen.
Haare ongeveinsde ziel verborg den hofstoet niet
Hoe sterk haar vriendschap deelde in al myn zielverdriet.
De wreede Doëg, die een Staatstorm dacht te wekken,
Vloog heen om aan den Vorst haar gunst voor my te ontdekken.
Doch, 't geen zyn nydig hart onmooglyk had vermoed,
De Koning vond, dat uur, haar teedre neiging goed;
| |
| |
En zond my Abner toe, om uit myn' mond te hooren
Of my de Vorstlyke echt met Michol kon bekooren.
Ik kende nu den Vorst, en vreesde dat hy my
Op nieuw misleidde door bedrog en veinzery,
Om weder, als voorheen, de goede trouw te krenken,
En aan een' andren haar ter Echtgenoot te schenken.
ô Abner! borst ik uit, waartoe myn ziel gevleid?
Te haaken naar dien echt ware onbedachtzaamheid.
Hoe groot een blyk van gunst uw heuschheid my wil geeven,
't Voegt niemand dan een' Prins naar zulk eene eer te streeven.
Waartoe my aangezet tot die verbindtenis?
Ik kan geen bruidschat biên die haarer waardig is.
De Veldheer deed myn zorg straks door dees taal verdwynen:
Ze is de uwe, voor het bloed van honderd Filistynen.
Hy deed breedvoerig my des Konings eisch verstaan.
Ik nam, door vreugd verrukt, zyn' voorslag willig aan;
Schoon my bericht wierd dat de ondankbre Vorst bleef trachten
My, langs dien weg, door 't zwaard des Filistyns te slagten.
Hoe 't zy, de Hemel-zelf verdadigde myn recht.
De zege bleef alöm aan Judaas vaân gehecht.
Ik bragt hem 't bloedig loon voor 't Pronkjuweel der Vrouwen,
En mogt haar, in het einde, als myne Bruid aanschouwen.
| |
| |
Nu waande ik, door de trouw aan Saüls telg verknocht,
In veiligheid te zyn voor al zyn achterdocht:
Vergeefsche hoop, helaas! Hy dong me, op nieuw, naar 't leven.
Myn trouwe Jonathan, door vriendschap aangedreven,
Was de eenige die my hiervan de tyding bragt;
Die my tot wyken drong in 't holste van den nacht.
Hoe heeft die braave Prins, met smeeken en gebeden,
Voor zyn' oprechten vriend niet by den Vorst gestreden;
Myn onschuld voorgestaan; myn' oorlogsroem verbreid;
Zich voor myn trouw verpand; tot hy de ondankbaarheid
Des Konings door zyn taal, naar 't scheen, van magt beroofde;
Tot hem Vorst Saül zelf, met dieren eed, beloofde
Dat hy; in 't eind' voldaan, verzekerd van myn trouw,
My nimmer, voor zyn oog, naar 't leven dingen zou.
Hy hield zyn woord, en heeft, om tot zyn wit te komen,
Deez' nacht, het afzyn van myn' Halsvriend waargenomen.
Zie nu, ô Godstolk! hoe aan 't hof de zaaken staan.
Zie of ik ooit myn' pligt te buiten ben gegaan.
God-zelf, voor wien ik my in 't stof ter neder buige
In dit belommerd oord, verstrekk' my ten getuige,
Of ik, in al het leed dat my is toegebragt,
Den Koning ooit misdeed, ook heb naar wraak getracht.
| |
| |
Neen, schoon de wreede Vorst niet afliet my te hoonen,
Myn hart ontschuldigt hem en zal hem steeds verschoonen;
Hem heilig achten, uit een teedre eerbiedenis,
Hem, die van Jonathan en Michol Vader is;
Schoon zyn geduchte haat my eindeloos deed beeven.
Schep moed, zegt Samuël, en zorg niet voor uw leven;
Een Hooger zorgt voor u; gy word door hem bewaakt.
'k Heb, ik ontken het niet, naar uw verhaal gehaakt;
Ik wenschte uw hart te zien en 't diepst van uw gepeinzen.
Een ziel als de uwe, Prins! is onbekwaam tot veinzen.
Ik wist wat u betrof, en wat aan 't Hof geschied;
Maar wat ge in 't hart verborgt of voedde wist ik niet.
Gods alziend oog-alléén kan 's menschen ziel doorgronden.
'k Heb u als goud beproefd, en heb u rein bevonden.
De nyd, de wraaklust, die in Saüls boezem woed,
Vergunt gy geen verblyf in uw oprecht gemoed.
Dus voegt het hem te zyn, die, in den kring der Grooten,
De heilige oli op zyn kruin zag uitgegooten.
Ik heb dien blyden stond nog dikwerf overdacht,
Hervat de jonge Held; de Algoedheid geev' my kracht,
Om 't luistrend Israël eens als Profeet te stichten,
Gehoorzaam aan Gods last, verbonden aan myn pligten!
| |
| |
De vroome Samuël heft zyn verwonderd oog
En handen, op die taal, naar 's hemels breeden boog:
Geloofd, geloofd zy God, de toeverlaat der vroomen,
Die myn oprecht gebed voor u heeft aangenomen!
Leen my uwe aandacht, Prins! 't is eindlyk spreekens tyd.
Denk niet dat gy alleen Profeet des Heeren zyt;
De Godheid heeft aan u een hooger lot beschooren,
En u tot Koning van haar Erfvolk uitverkooren.
Ik bragt, in Jesses huis, welëer, op haar bevel,
U, by 't Profeetisch ampt, de Kroon van Israël.
Gy schrikt! hervat uw' moed; gy hebt geen stof tot vreezen.
Wien, my! herneemt de Prins, zal ik hier Koning weezen?
Ben ik ten troon gezalfd? Ik beeve op uwe reên.
Waar zal 't met mynen Vriend, myn' Jonathan, dan heen?
Hy moet, door erfrecht, eens de kroon van Isrel draagen.
Hy kan, met zo veel deugds, Gods oogen niet mishaagen.
Ach! denkt gy, dat ik ooit zyn kroonrecht schenden zou?
Ik heerschen! welk een loon voor zyne oprechte trouw!
Het enkel denkbeeld doet myn ziel van smart bezwyken.
Of toetst ge my op nieuw? doe dan uw' argwaan wyken.
Dat my de Hemel straffe, indien ik ooit de kroon
Zyn dierbaar hoofd ontrukke, en dus zyn vriendschap loon'!
| |
| |
Vrees niet dat ge ooit u met dien gruwel zult besmetten,
Zegt Samuël, zo gy getrouw blyft aan Gods wetten;
De Godheid schept geen' lust in heillooze euveldaên:
Laat uw belang gerust op haare voorzorg staan.
Schoon ons verstand alsnog haar' weg niet kan beseffen,
't Ontbreekt haar aan geen magt om u ten troon te heffen.
'k Voel, antwoord David, schoon my 's Hemels gunst verrukt,
Myn ziel, om 't nadrend lot van Jonathan, bedrukt.
Och! mogt ik op den troon by God genade vinden!
Mogt ik dien deelen met den waardsten myner Vrinden!
ô God! die my bevryd van Saüls wreede hand,
Spaar, spaar myn' Jonathan, om my, om 't Vaderland!
Geef dat ik, door uw magt ten zetel opgestegen,
Myn' Vriend zie deelen in uw gunst en in myn' zegen!
Van 't lot van Jonathan ben ik nog onbewust,
Hervat de Heilheraut, stel uw gemoed gerust.
Beveel uw' dierbren Vriend aan 't gunstryk Alvermogen.
De Godheid leeft: zy doe wat recht is in haare oogen!
Hier stoorde een kleen gerucht den Godstolk in zyn reên.
Prins David wend, als hy, zyne oogen derwaart heen,
En ziet, met spoed, van verre een' Jongling nader treeden.
't Was Nathan, reeds zo vroeg, door onbesmette zeden
| |
| |
En yver voor Gods eer, in Israël bekend.
'k Heb, spreekt hy, my in haast naar deeze plaats gewend,
ô Wyze Samuël! om u iets vreemds te ontdekken:
Misschien zal myn verhaal deez' Prins tot voordeel strekken.
Nadat gy afscheid naamt en Ramaas vest verliet,
Dreef ons de godvrucht aan, om, buiten, onbespied,
Den Schepper van 't Heeläl in eenzaamheid te pryzen.
Doch een geheiligd vuur deed onze zangdrift ryzen,
Zo ras uw jonge Stoet, in 't wenden derwaart heen,
Langs Ramaas straaten trad en op de markt verscheen.
Wy hieven aan tot eer van 't eindloos Alvermogen,
Wanneer een drang van volk zich opdeed voor onze oogen;
Ze omringden eene schaar van booden, aangesneld
Op 's Konings hoogen last, om deezen jongen Held
Uit Ramaas sterken wal geboeid naar 't hof te brengen;
Doch 't schynt de Hemel wil den toeleg niet gehengen;
Want naauwlyks had hun oor ons lofgeschal gevat,
Als zy, zelfs in 't gezicht der 't saamgeschoolde stad,
Door heilig vuur bestraald, den grooten naam des Heeren
Verheffen nevens ons, en met ons profeteeren.
Geen één van hen heeft, tot dit oogenblik, gedacht
Om 's Konings last, noch wat hen herwaart had gebragt.
| |
| |
De Steêvoogd doet terstond den Vorst dit voorval weeten,
Terwyl uw Nazireêrs, verzeld van die Profeeten,
Aan gindschen heuveltop genaderd, berg en dal
Doen wedergalmen van hun juichen en geschal.
Myn yver heeft terstond my naar dit oord gedreeven,
Om u en deezen Held hiervan bericht te geeven;
Zo kan hy zich met u in dit gevaar beraên.
Gy hebt, ô Nathan! ons geen' kleenen dienst gedaan,
Zegt Samuël; ik durf me op uw beleid betrouwen;
Keer spoedig weder; gaa den uitslag voorts beschouwen
Van dees gebeurtenis, die al myn aandacht wekt.
Hy richt zich op, terwyl de Jongeling vertrekt,
En spreekt tot Jesses Zoon: Gy kunt hier niet verbeiden.
Hoe noode ik u ook derve, ô Prins! wy moeten scheiden.
De ontzinde Vorst zal, door dit voorval meer gestoord,
Ligt 'zelf in zyne drift u volgen naar dit oord.
Schoon u de Hemel thans door wondren schynt te bergen,
't Waar' roekloos, van uw zy', hem wondren af te vergen.
Bedien u van den tyd dien u zyn gunst verleent.
'k Voel dat myn hart in my by deeze scheiding weent.
'k Zal nooit u wederzien. Het uur begint te nadren,
Dat my, in stille rust, zal plaatsen by myn Vadren.
| |
| |
Omhels my, waarde Prins! Ontfang, by 't jongst vaarwel,
Den laatsten trouwen raad van gryzen Samuël.
Laat nimmer u door zucht tot heerschappy vervoeren,
Om 's Heeren Erfdeel, om uw Vaderland, te ontroeren.
De Almagtige, die u geschikt heeft tot den troon,
Zal u, als 't hem behaagt, beschenken met de kroon.
Wacht zyne roeping af. Beraad u met uw' Vader;
Hy weet dit groot geheim: wie is op aarde u nader?
Betracht getrouw Gods wet: vermyd alle euveldaên,
Die op den Vorst en 't Volk des Hemels gramschap laën.
Laat Saüls dwaaling u ten spreekend voorbeeld strekken,
Opdat gy nooit uw ziel door gruwlen moogt bevlekken.
Vaarwel, geliefde Held! de Godheid blyve u by!
'k Omhelze u voor het laatst. Vaarwel! gedenk aan my.
Zo spreekt de groote Man, in 't vroom gemoed bewoogen;
Zyn teedre ontroering perst de traanen hem uit de oogen;
Zy vloeijen, daar hun loop 't benepen hart verligt,
Langs diepe kreuken van 't eerwaardig aangezicht,
Tot in den breeden baard. De Prins, door smart bevangen,
Blyft Isrels Leeraar vast aan hals en schouders hangen;
Groet telkens hem vaarwel, en houd hem echter vast,
En kust de handen die hem zalfden op Gods last.
| |
| |
Hy scheid, in 't einde, van dien Godstolk, dien getrouwen;
Doch wend gestadig 't hoofd om hem nog eens te aanschouwen.
ô God! dus zucht zyn hart, ô God, myn Toeverlaat!
Waar berge ik veilig my voor Saüls fellen haat!
Fluks word zyn geest verlicht. Hy spoed, met vlugge schreden,
Te rug naar Gibea, door hoop en vrees bedreden.
De ruime holen, in 't gebergte, daar omtrent,
Myn oude schuilplaats, zyn aan Jonathan bekend;
Dus spreekt hy by zichzelv'; ligt zal hy zich verkloeken,
Om, in die holen, zyn' gevluchten Vriend te zoeken;
Wanneer ik my met hem in stilte kan beraên.
Het blinkend licht des daags was reeds aan 't ondergaan,
En David mogt nu in zyn schuilplaats adem haalen,
Toen hy een' jeugdig' Held van 't hoog gebergt' zag daalen,
In luchtig jachtgewaad, voorzien van pyl en boog.
Zyn hart herkent zyn' Vriend nog vroeger dan zyn oog.
Hy vliegt hem te gemoet': ô Waardste myner Vrinden!
Komt gy uw' David in zyn stille wykplaats vinden;
Het leed beschouwen daar uw Vader my in bragt?
Weet gy myn lyfsgevaar, myn vluchten in deez' nacht?
Helaas! myn Jonathan! Wat heeft uw Vriend misdreeven
Dat Saül dingen doet naar zyn rampzalig leven?
| |
| |
Myn Vriend! zegt Jonathan, stel uw gemoed: gerust.
Van all' wat u weêrvoer aan 't hof ben ik bewust;
Zelfs dat myn Vader, door het vreemdst geval bewoogen,
Om u te kluistren zelf naar Rama is getoogen;
En dat uw Michol in bewaaringe is gesteld.
Zo ras ik 't hof genaakte is alles my gemeld.
De Vorst naar Rama! en de Wellust van myn harte
In ketens! Hemel! welk een overmaat van smarte!
Geliefde Michol! hebt ge uw trouw zo duur betaald!
Heeft de afgunst ook op u, op u gezegepraald!
ô Saül! wierd uw ziel niet door haar deugd bewoogen?
Wekte u haar droefheid niet tot vriendlyk mededoogen,
Dan leeft op de aard' geen mensch die u beweegen kan,
Dan is myn vlucht vergeefsch... Bedaar, zegt Jonathan,
Bedaar, ô David! maak, om 't lot van myne Zuster,
Aan Abners wacht betrouwd, uzelv' niet ongeruster.
Zo lang haar Broeder waakt voor haar behoudenis
Kunt gy. verzekerd zyn dat Michol veilig is.
Gy-zelf, myn Boezemvriend! hebt geen gevaar te vreezen.
Zo ras myn' Vaders geest tot rust gebragt zal weezen,
Zyt ge in zyn gunst hersteld. De Vorst verbergt voor my
Geen zaak, die hy ontwerpt, hoe groot of kleen ze zy;
| |
| |
En zou hy, buiten my, zo wreed een daad besluiten;
Uw vonnis vellen, en dat vonnis my niet uiten?
ô Neen, myn David! neen, uw argwaan ryst te hoog.
Uw Vader weet dat ik genaê vinde in uw oog,
Hervat de Telg van Jesse, en dat uw medelyden
Myne onschuld voor zou staan, my van zyn' haat bevryden:
Hy heelt voor u, met list, myn vastgesteld bederf.
Bedrieg u niet, myn Vriend! hy, die my menigwerf
Belaagde door bedrog, heeft nu 't geweld verkooren.
Met hoe veel drifts zoekt hy myn schuilplaats op te spooren!
Zo zeker als myn ziel uw vriendschap ooit genoot,
Voert my een enkle stap op d' oever van den dood.
Zo my myn Halsvriend in 't gevaar niet heeft begeeven,
Zo my myn Jonathan nog ovrig is gebleeven,
Hy neem' dan zelf een proef hoe fel de Vorst my haat.
Denk niet dat Jonathan zyn' Vriend in nood verlaat,
Hervat des Vorsten zoon: zeg wat ik moet verrichten.
'k Verpligt myzelv' als ik myn' David kan verpligten.
All' wat myn Vriend begeert word straks door my volbragt.
Ik eisch niets of het staat volkomen aan uw magt.
Dus antwoord David hem; Hoor dan, ô Prins! myn reden:
Het Feest der Nieuwe Maan, met al zyn plegtigheden,
| |
| |
Valt morgen in; en word, twee dagen achteréén,
Door 't Hof, door al het Land, gevierd met vrolykheên.
Als ge op het feestmaal naast den Koning zyt gezeten,
En hem de vrolykheid zyn gramschap doet vergeeten,
Slaa dan naauwkeurig op zyn oog en houding acht;
Merk op of hy my mist; of hy my had verwacht;
En, vraagt hy u naar my, schroom dan niet hem te ontdekken
Dat ik verlof eischte om naar Efratha te trekken;
Dat in myn' Vaders huis, tot eene erkentenis
Van 's Hemels dierbre gunst, een jaarlyks offer is,
Op't welk uw David, met al 't maagschap, moet verschynen.
Vemoegt hem dit, dan zal deeze onweêrwolk verdwynen;
Dan houde ik, nevens u, zyn daad voor suffery.
Doch stuift de Koning op, en scheld en vloekt hy my,
Dan heeft hy mynen val en wis bederf beslooten.
Maar gy, zult gy dan uw weldaadigheid vergrooten?
Zult gy 't my melden, zo uw' Vaders bittre haat
Myn bloed, myn leven eischt, en weêr aan't woeden slaat?
Zult gy uw trouw voor my tot zulk een' top doen ryzen?
Zult gy uw' dienaar die goedgunstigheid bewyzen?
Gy-zelf hebt my met u in een verbond gebragt,
't Verbond van vriendschap, dat myn ziel onschendbaar acht.
| |
| |
God zy getuige of 't ooit door David wierd geschonden.
Zo gy nochtans my ooit misdaadig hebt gevonden,
Maak dan een einde van myn schuld en uw verdriet,
Doch lever me aan 't geweld van uwen Vader niet.
Laat my dan, in myn' ramp, van u die gunst verwerven
Dat David door de hand van Jonathan moog' sterven!
De dood, hoe wreed, strekt my een zegen door uw zwaard.
Gy schreit, myn Jonathan! ben ik uw traanen waard?
Ja, 'k ben die waardig, daar ge, ô tederste aller vrinden!
In myn doorstoken hart uw dierbaar beeld zult vinden.
Zo spreekt hy, daar zyn oog een' vloed van traanen schreit.
Prins Jonathan, vervuld van tederhartigheid,
Omhelst zyn' Boezemvriend, en klemt hem in zyne armen.
Ik, ik u slagten? Ik myn' David niet beschermen?
Ik u niet melden wat myn Vader zeggen zal?
Dat weet, die alles weet, de Heerscher van 't heeläl.
Myn Vriend! myn Broeder! zoud gy sterven en ik leeven?
'k Zal alles, hoe 't ook zy, aan u te kennen geeven.
En door wat middel, Prins! erlange ik 't recht bescheid?
Hoor my, zegt Jonathan, houd u in de eenzaamheid
Van Gibeaas gebergte een korte poos verborgen,
Terwyl ik, op het feest, om voor uw heil te zorgen,
| |
| |
Het hart myns Vaders en zyn oogmerk gaê zal slaan.
Gy zult, zo ras de zon na 't feest is opgegaan,
U naar de steenrots, die deez' weg verdeelt, begeeven;
Daar ik naar eenig wit myn schichten zal doen streeven.
Wanneer ik tot den knaap, die myne schreên verzelt,
Zal roepen: gy zyt reeds den pyl voorby gesneld,
Kom herwaart, neem hem op: dan staat u niets te duchten.
Maar zo ik zeg: vlieg heen, voorkom den pyl in 't vluchten,
Haast, spoed u, staa niet stil: dan is het vliedens tyd;
Spoor dan een schuilplaats op waarïn gy veilig zyt.
De God van Jacob, die myn' Vaders hoofd voordeezen
De kroon schonk, blyve u by, en wille uw schutsheer weezen!
Ik ga, vaarwel, myn Vriend! verlaat u op myn trouw.
Vaarwel! roept Jesses telg: waar ik my ooit onthou',
Of welk een lot my treff', gedenk uw' Vriend ten goede,
Die onöphoudlyk wenscht dat de Almagt u behoede!
Dus scheid dit Vriendenpaar, met bitter zielsverdriet;
En schoon Prins Jonathan het groot gevaar voorziet
Dat hem de razerny des Konings zal verwekken,
Hy schroomt niet zich de zaak van David aan te trekken.
|
|
Auteursrechtvrij