Chrysanten

[p. 85]

De zon

Aldoor ziet ge uit de hemelzeeën,
den uchtend worden op deze aard;
daar viert aldoor met frissche beeën
een ander gouw uw morgenklaart.
Aldoor baart gij een nieuw verrukken
en wil de jonge dag zich smukken
om u, verlangend naar een zoen.
Zoo was 't van in de verste tijden;
zoo zal 't, in eeuwig pril verblijden,
de aard, u ter eer, gestadig doen.

Gij ziet aldoor, aan de overzijden
van 't land van d'eeuwgen morgengroet,
den heiligen weemoed van 't verscheiden,
in wisselenden avondgloed.
Hier, met het goud van doode lusten,
deinst immer naar verlaten kusten,
de glorie van het stervend licht.
Aldus vereent gij, onvolprezen,
worden en heengaan in éen wezen,
dubbele schoonheid in éen grootsch gezicht.

Zoo sprak ik en ik steeg, vergeten
alle aardsche vreugd en donkerheid;
ik steeg, ik steeg, op 't heerlijk weten,

[p. 86]

 

het puurst genieten voorbereid.

 

Door d'oceaan der zonnevlammen,

 

dreef hooger dan de hoogste kammen,

 

mijn majestatisch schip.

 

Maar 'k zag beneen geen uchtendgloren;

 

daar werd geen enkle nacht geboren.

 

Ik zag alleen een vuurge stip.